Ik ben een van de velen die sinds medio maart vanuit huis mag werken. Jazeker, mag, want ik mocht werken, terwijl veel mensen thuis waren en niet konden werken. Ik kijk graag naar wat wel kan, want dat zorgt ervoor dat de vloek een zegen wordt en blijft.
Met kinderen die onderwijs op afstand genoten en een snel ingerichte werkplek in de keuken, kon ons thuis-avontuur beginnen. Natuurlijk waren er “opstartproblemen” maar toen deze waren verholpen, verliep alles best soepel en daagden we onszelf uit om er het beste van te maken. Digitalisering blijkt een zegen om in verbinding te blijven. Ieder contact met de buitenwereld werd gewaardeerd. Gedeelde smart, zorgde voor een gevoel van verbondenheid. Al was de verbinding soms niet optimaal, er was begrip en we maakten er het beste van.
Onze schoolgaande kinderen hadden al vroeg het ultieme vakantiegevoel en nu dit gevoel voor de rest van Twente blijkt aangebroken, bespeur ik soms wat heimwee naar het “oude normaal” voor na de vakantie. Nu het “nieuwe normaal” is ingeburgerd, we meer buiten zijn en 1,5 meter afstand ons redelijk goed afgaat, kost thuis blijven werken me meer moeite dan voorheen en mijmer ik soms weg bij de gedachte dat het persoonlijke contact mijn werk zo leuk maakte. Veel mensen (willen) vergeten dat we het nog steeds samen moeten doen en blijkt er soms onbegrip als je nog steeds thuis werkt. De voordelen en wat het gebracht heeft worden snel vergeten en normaal. Fysieke ontmoetingen, een hand schudden, contact bij het feliciteren en vooral het condoleren, blijft een groot gemis, maar ik leg me erbij neer dat dit voorlopig toch niet normaal zal zijn.
Ik hou me vast aan de positieve gedachte en ervaringen van mensen die net als ik nog een tijdje vanuit huis mogen werken. Gelukkig mag er steeds meer en wordt mijn thuiswerkplek soms afgewisseld met een bezoek bij de klant of op kantoor. Ondanks dat dit voorlopig een uitzondering is, geniet ik hiervan en neem de lach op mijn gezicht mee voor het volgende gesprek vanuit huis. En de te delen lach en traan? Die deel ik inmiddels volgens het nieuwe normaal en zonder gêne via de telefoon of een beeldscherm.
Tanja Wolthuis.
