Een geruststellende openingszin. “Kome al wat kome wil; de ruwste dag verloopt, geen uur staat stil”. Citaat uit Macbeth van Shakespeare 1605. Shakespeare maakte de “Pest” mee. Met deze zin begon een bericht dat ik de afgelopen week van de secretaris kreeg, van een club waar ik lid van ben.
De Zwarte Dood
De Zwarte Dood Is een epidemie die van 1347 tot 1352 in Europa woedde en vele slachtoffers maakte, soms tientallen procenten van de bevolking. De epidemie werd veroorzaakt door de pestbacterie en koste wereldwijd tussen de 75 en 200 miljoen mensen het leven. De pestepidemie greep in de rampzalige veertiende eeuw met politieke en religieuze instabiliteit en grondige klimaatveranderingen met misoogsten en hongersnood om zich heen. In de veertiende eeuw verloor Europa een derde van zijn bevolking aan de pest.
Dat zal ons in 2020 niet overkomen
We leven op een wereld met verstandige mensen. We gaan niet massaal winkelen en virussen verspreiden. We houden niet stiekem feestjes waarbij het met alcohol doordrenkte speeksel om je oren vliegt. Wij houden ons aan de regels. Nee, dat zal ons niet overkomen, zal de optimist zeggen. Hoe anders is de waarheid.
Wanneer zijn we allemaal doordrongen
Dat is de vraag. Moeten er eerst miljoenen mensen sterven zoals bij de zwarte dood? Moet het nog dichterbij komen dan de buren? Moeten we gewoon alles negeren tot de slachtoffers ook in jouw woning vallen? Wanneer vallen de schellen van onze ogen. Moet ik het, als degene die in de risicogroep valt, nog steeds accepteren dat mensen geen mondkapjes dragen? Moeten wij nog steeds accepteren dat mensen het verspreidingsmechanisme in stand houden?
Lastig
Ja, dat is het. Want bij sommigen treedt ook nog het vervelende bijverschijnsel agressiviteit op. Maar goed, we hebben nog een bepaalde vrijheid. We lijden geen honger. We worden niet naar concentratiekampen gezeuld. Er is nog een vrijheid van meningsuiting en bij ons luisteren de muren niet mee. We mogen zelfs, alhoewel niet in alle gevallen straffeloos, het vaccineren weigeren. Laten we het met z’n allen nog even volhouden want het leven is mooi, zelfs als corona ergens een aanval vanuit het duister op je doet. Mijn moeder heeft, gelukkig, nooit dit dodelijke virus meegemaakt, laat staan er van gehoord. En ik hoor nu de zin die zij zou zeggen in situaties zoals deze: “Niet klagen maar dragen.”
