Ik heb van doen met de eenzame mensen met Kerst. Ik heb sowieso al met eenzame mensen van doen want de meesten hebben hier niet voor gekozen. Je komt thuis en er is niemand om mee te praten. Je staat ’s morgens alleen in de badkamer je tanden te poetsen. Je zit alleen aan het kerstdiner dat een stuk minder lekker smaakt dan wanneer er iemand bij je was om tegenaan te lullen.
Sommigen hebben geen andere keus
Je hebt geen andere keus. Alhoewel. Er zullen ook mensen zijn die bewust hebben gekozen voor alleen zijn. Toch denk ik dat de meeste alleenstaanden graag iemand in gezelschap zouden willen hebben. Alleen. Ik ben gelukkig geen ervaringsdeskundige. Ik kan me wel enigszins voorstellen hoe dat moet zijn. Ik zou denk ik vluchten in boeken en muziek. In TV en radio. In het bekijken van films en het maken van puzzels. Schrijven en dichten. Wandelen en andere takken van beweging. Hond aanschaffen?
Als de muren op je af komen
Dan zou ik naar de fles grijpen wetende dat dat zeker geen oplossing is. En als ik het gevoel van eenzaamheid niet meer aan zou kunnen, zou ik gaan telefoneren. Telefoneren met iemand waarvan je denkt dat ie wel even met je wil praten. “Hallo met mij. Ik bel je omdat me eenzaam voel. Vind je het leuk om even met me te praten? Komt het je nu uit? Anders wil ik wel op een ander tijdstip terugbellen. Nee? Niet erg? Oh fijn. Ja joh. De muren komen op me af. Ik moet het even kwijt. Wat zeg je? Oh dat is aardig. Ik mag dus gerust weer bellen? Fijn bedankt. Wat lucht dit op. Fijn, nogmaals bedankt.”
