Wie schaatsen toentertijd op de Bleek , (het Hollandse Venetië) aan de rand en toch ook dicht bij de Oale Toren van ons dorp. De Bleek leek vrogger veel groter dan ie nu is… Het was er altijd gezellig en druk . Bettie en Teuntie waren de Kees Verkerk en Arend Schenk van onze stroat. Bettie kon voor dat het begon te vriezen al sterke verhalen vertellen over hoe snel hij wel niet op zijn Friesche doorlopers de bleek kon trotseren . “Verleden joar schaatste ik al op de Bleek toen het “ies “nog maar een halve cm dik was” Bettie wist waar ie het over had want hij was een “ervaringsdeskundige” “ik ken alle hoek’n en gaat’n van de Bleek ” zijn oom woonde aan de Bleek en daar was hij regelmatig te vinden. Hansie zijn breur zwakte zijn fantasierijke verhalen altijd af en dan werd Bettie zo woest dat ie zijn breur voor rot schelde. Als het zo rond januari begon te vriezen en de grote “iestied” aanbrak,dan liepen we naar de Bleek om te kijken en soms te proberen of we al op het ies konden staan. Het ijs kon dan vervaarlijk kraken en zag je breuklijnen verschijnen.. Eindelijk na enkele nachtvorsten konden we schaatsen op de Bleek! Het was een drukte van belang uit alle hoeken en gaten van oos dorp kwamen de kinderen en grote mensen met sleeën en schaatsen naar de Bleek toe. Het leek of iedereen uut Losser op het “ies” was. Op de Bleek probeerde ik op geleende doorlopers het schaatsen onder de knie te krijgen. Elke keer weer gingen mijn benen in de spagaat. Na vele keren oefenen leek het me te lukken! ik kon mien benen bij elkaar houden! Ik was zo trots op mie zelf dat ik mij liet uitvieren.. Hans stond met de rug voor mij en ik kon niet direct afremmen! Ik greep me vast aan hem en hij viel achterover met zijn billen in de Friesche Doorlopers… Een bloedige snee was het resultaat. Hans jankte als een klein kind. De kou en de pijn werd het te veel. Toen ben ik maar een toeschouwer geworden en moedigde ik Bettie aan die in zijn fantasie niet op de Bleek maar over de Noordzee na Engeland toe schaatste..
Eddy Oude Voshaar
