En opeens ben je NAH-patiënt. NAH, nooit van gehoord. Er zijn er meer dan je denkt want in Oldenzaal is een organisatie die zich bezighoudt met NAH. Niet Aangeboren Hersenletsel. Ze begeleiden mensen met NAH en hun omgeving. Ze doen dit voor maar liefst 180 gemeenten. Nederland telt 342 gemeenten.
Hoe kwam het zo
Mijn vrouw (76) kreeg last van neuropathie. In haar geval een stuurloos en zeer pijnlijk linker onderbeen. Gevolgen niet slapen en heel slecht lopen zonder hulpmiddelen. Ik (76) moest haar naar boven begeleiden. We slapen en douchen boven. Heel vervelend. Van gemeentezijde worden we goed geholpen. Mijn vrouw Lettie krijgt een elektrisch ondersteunde driewielfiets en een traplift. Ze kan fietsen en weer zelfstandig naar beneden en boven. Ik kon goed met de lift omgaan en manoeuvreerde als ik naar boven ging om de traplift heen op de zeer steile trap. Tot de avond op 16 april 2024 rond de klok van 23.00 uur. Mijn vrouw was net naar bed gegaan en daarna volgde ik. Ze hoorde mij bewegen op de houten trap. Ze hoorde een schreeuw van mij, ging kijken en zag dat ik bewusteloos onder aan de trap lag. Benen naar boven, hoofd op de grond. Zij was zo attent om onmiddellijk mijn jongste zoon en 112 te bellen. De jongste zoon (ambulancechauffeur) was er ’t eerst. Even later stond de kamer vol met politie en medisch personeel. Ambulances, ook uit Duitsland, stonden voor de deur. Een helikopter voor medisch vervoer cirkelde boven ons huis. Ik werd afgevoerd naar het ziekenhuis en bleef voorlopig buiten westen.
Ziekenhuis/Eugeria
In totaal heb ik drie maanden in beide zorginstellingen doorgemaakt. In het ziekenhuis was ik lang buiten bewustzijn en had zelfs een delier. Delier: Een delier is verwardheid die plotseling optreedt. Tijdens een delier verliest iemand het contact met wat er om hem heen gebeurt. Een angstige ervaring, zowel voor de patiënt als zijn omgeving. Als iemand een delier krijgt, dan kan het een paar uur of een paar dagen, en soms zelfs langer duren voordat het over is. Ik kreeg gelukkig veel bezoek in het ziekenhuis. Ik vertelde mijn schoondochter, dit weet ik uit de verhalen die mijn schoondochter mij vertelde, want ik kan niets onthouden, dat ik in een gevangenis zat omdat ik paraplu’s had gestolen en mijn vrouw was medeplichtige. Ook vertelde ik haar dat ik hoofd van een Katholieke organisatie was die processies organiseerde. Terwijl ik nooit iets van doen heb gehad met het Katholieke geloof. Ze haalde er een chirurg bij die zei dat het geheel normaal was voor patiënten met een dergelijk letsel om mij zo te gedragen. Mijn oudste zoon vertelde mij dat ik naar huis wilde en daarom bij de lift stond, maar wel zonder onderkleding. Van de ziekenhuisperiode kan ik mij niets herinneren ondanks dat mijn vrouw en ik gedurende die tijd jarig waren. Vervolgens ging ik naar Eugeria om te revalideren. Mijn geheugen komt dan met kleine beetjes terug. Pincodes en bankrekeningnummers weet ik niet meer. Ik kom erachter dat ik dubbel kijk. Volgens de oogarts wordt mijn rechteroog vanzelf beter. Het wordt iets beter maar is nog niet weg.
Thuis
Ik kruip in de luie stoel. Slaap als een os dagenlang. Slaap ’s nachts ook goed. Ik voel me depressief, maar dat is iets dat in mij zit. Ik slik al jaren antidepressiva. Ik kan niets meer naar mijn idee. Ik kom niet meer in e-mail. Weet niet meer hoe ik afsluiten moet als ik erin ben. Ben alles vergeten en dat terwijl ik een heel actief leven had en degene was die heel veel schreef voor de digitale krant Hallo Losser. Ik heb zes jaar lang, elke dag, een gedicht, met een glimlach, geschreven. Ik was er niet meer toe in staat. Mijn vrouw Lettie heeft het er heel erg moeilijk mee. Ik was haar mantelzorger en nu is zij dat. Ik ben een veeleisende persoon en totaal afhankelijk van haar. Een hele omslag voor mijn vrouw Lettie.
Hulp
De gemeente is inmiddels op de hoogte van mijn situatie en neemt maatregelen. Ze sturen een batterij hulpverleners, in hoofdzaak therapeutes, op mij af. Maria leert mij weer beter lopen. Marijke laat mij fietsen terwijl ik zo bang was om te vallen. Amber laat mij weer deelnemen aan het normale leven. Ze gaat zelfs met mij mee om een interview te doen. Ze spoort mij aan om weer gedichten te maken. Ze zorgt dat ik een pasfoto en identificatiebewijs krijg. Ze zet zich in om mijn rijbewijs terug te krijgen. Kortom, zij probeert mij met beide voeten terug te plaatsen in de maatschappij. En ik moet zeggen dat dit behoorlijk lukt.
Ik heb behoorlijk ingeleverd
Toch prijzen wij ons gelukkig dat we in zo’n gemeente wonen. Een gemeente waar ze iets met de hulpbehoeften doen : mijn vrouw een elektrisch ondersteunde driewieler en een traplift, ik een batterij aan hulpverleners. Ik vraag mij af of ze in andere gemeenten ook zo handelen.
