In Blog 28 beschrijft Gerard Kienhuis zijn ontmoeting met Maria von Braun.
Op 18 oktober 2023, zo’n 1,5 jaar geleden, schreef ik op Facebook dat tijdens mijn bezoek aan de USA ik een totaal niet voorziene ontmoeting had met de weduwe van Wernher von Braun, raketconstructeur van o.a. de Saturnus-V raket, waardoor de bemande landingen op de maan 1969/1972 mogelijk werden. In Blog 9 en 10 heb ik uitgebreid stilgestaan bij het leven en werk van Wernher von Braun.
Behalve in de ruimtevaarttechniek ben ik ook altijd geïnteresseerd geweest in de levens van de betrokken. Families waarvan de man plotseling nationaal bezit zijn geworden. Daarom ook menige woonhuizen en begraafplaatsen in de USA bezocht. Na de dood van Wernher in 1977 ontstond een soort “kinderlijke” wens om met zijn vrouw aan tafel te kunnen zitten en het verleden de revue te laten passeren. Een onmogelijke en “ridicule” droom natuurlijk.
Deze week las ik dat zij, Maria von Braun, meisjesnaam Maria Luise von Quistorp, op 20 januari j.l. op 96 jarige leeftijd was overleden. Ik had haar beloofd gemaakte foto’s van ons beiden niet te tonen, ingegeven door het feit dat foto’s van haar na het overlijden van haar man nooit meer op internet gevonden werden. Doordat de overlijdensberichten nu wel met een recente foto van haar getoond worden, lijkt mij dat dit nu geen issue meer is. Zie https://huntsvillebusinessjournal.com/news/2025/02/10/maria-von-braun-wife-of-dr-wernher-von-braun-has-passed-away/
Hierin doet zij haar eigen levensverhaal (obituary). Na mijn bezoek aan de USA in oktober 2023 heb ik hierover een 120 pagina tellend reisverslag gemaakt, waaronder natuurlijk deze ontmoeting. Deze wil ik hier graag delen.
Dag 10 (woensdag 11 oktober, 2023)
Het wordt vandaag een uiterst bewogen dag. Er gebeurt iets wat ik in mijn stoutste dromen niet voor mogelijk zou hebben gehouden. Allereerst opnieuw naar NASA Headquarters, een half uur lopen vanaf mijn hotel. Dan naar het Goddard Space Flight Center, bijna een uur rijden vanaf het hotel. Daarna naar de plaats Alexandria, naar Ivy Hill Cemetery, waar Wernher von Braun begraven ligt. Hier was ik in 2009 al geweest. Echter, ditmaal wilde ik naar het adres waar Wernher gewoond heeft. Dat wist ik toentertijd jammer genoeg niet.’
………………………………….……
In de afgelopen jaren heb ik twee vermoedelijke adressen weten te achterhalen, te weten, 816 Vicar Lane en 717 Stonebridge Road, waar de familie in Alexandria heeft gewoond en waar mogelijk Maria nu nog zou kunnen wonen. In verband met haar hoge leeftijd hou ik er rekening mee dat zij mogelijk in een verpleeg/verzorgingshuis zit. Tot mijn grote schrik kom ik een aantal weken voor mijn vertrek via een bericht op internet erachter dat Maria in 2016 op 87 leeftijd al zou zijn overleden. Desalniettemin ben ik toch van plan om beide adressen te gaan bezoeken. Allereerst naar het adres 816 Vicar Lane.
Het is rond 12.00 uur als ik daar aankom, geheel rechts op de foto. Ik parkeer de auto en zie een ietwat oudere vrouw aan het tuinieren op het grasveld vlak achter de vuilnisbakken. Ik ga naar haar toe en stel mij voor. Ik vraag haar of de familie von Braun daar mogelijk gewoond heeft. Zij antwoordt dat dit inderdaad het geval is en dat zij zelfs elkanders buren waren. Zij woont in het witte huis, links. En dan ontspint zich een bijzonder prettig gesprek.
Ik vertel haar over mijn ruimtevaarthobby en mijn bekendheid met de familie von Braun. Al doende laat ik mij ontvallen dat het bijzonder jammer is dat Maria in 2016 is overleden. Geschrokken reageert zij met: “That’s not true”. Hierop antwoord ik dat ik kan bewijzen dat zij wel degelijk is overleden. Zij blijft alsmaar met haar hoofd schudden. “Every year I see her at her birthday. Even next saterday evening I will see her. She is having a party”. Dan toon ik haar mijn websitebericht. “Impossible, impossible” anwoordt zij. Ik vraag haar of zij mogelijk in een verzorgingstehuis zit. “No way”, zij woont gewoon op haarzelf met een van haar kinderen. Verder heeft zij een vaste hulp. Ik vraag haar waar zij woont. Ze laat mij weten dat het ergens bij een rotonde is en dicht bij het ziekenhuis. Ik laat haar nu een foto zien van het andere adres, wat ik via Google Maps heb gevonden. Ja, dat lijkt er wel een beetje op! Later heb ik mij gerealiseerd dat zij mogelijk uit privacy omstandigheden mij bewust het adres niet wilde geven. Ze liet mij ook nog weten dat Maria absoluut géén vreemden te woord staat. Ingegeven door vervelende situaties vanwege het feit dat Wernher ooit medeverantwoordelijk was voor de bouw van de beruchte V-2. Ik geef aan dat ik het vorig jaar een brief naar het adres van haar buren heb gestuurd, maar geen reactie heb ontvangen. Hierop antwoordt zij dat de betreffende brief, deze buren kennende, recta linea naar het postkantoor gaat. Ik vraag haar of zij aanstaande zaterdagavond de groeten van mij aan Maria wil overbrengen.
“My name is Gerard Kienhuis, but my American friends call me Gerry Keenhouse”. Afsluitend vraag ik nog haar naam: “Carol” antwoordt zij. Ik neem afscheid en waag vervolgens de andere poging, op naar 1717 Stonebridge Road. Als ik daar na tien minuten aankom zie ik iemand bij de voordeur staan. Meteen de auto geparkeerd en onderstaande foto genomen. Gelijk zie ik dat ook iemand op de veranda zit. Zonder enige aarzeling loop ik naar de voordeur toe.
Het is een oude dame geheel gehuld in een deken. “Is it really true that you are Mrs. Maria von Braun, or Maria Luise von Quistorp”; Zij knikt met haar hoofd. Ik geef haar de hand die zij accepteert. “A lifetime dream comes true” geef ik vervolgens aan. Zij vraagt of ik wil gaan zitten? Graag. Ik krijg van de andere vrouw die de hulp lijkt te zijn een van de krukjes die er staan. Ik ga zitten waarop Maria vraagt, “Are you oké?” Ik vertel haar wie ik ben en dat ik zojuist met de oude buurvrouw Carol heb gesproken. Dat ik dit adres ongeveer een jaar geleden gevonden heb. Als ik haar vertel dat ik een jaar geleden een brief naar dit adres heb gestuurd, antwoordt zij dat haar dochter alle post, mail e.d. verzorgt. Het is duidelijk dat ik te maken heb met een oude vrouw van 95 jaar. De hulp vertelt mij dat ik iets luider moet spreken. Ik vertel Maria van mijn bezoeken aan haar woonadressen in Huntsville. Ja, zij is vier keer verhuisd vanwege de piano van haar dochter, vertelt zij. Als ik laat weten blij verrast te zijn toen ik vernam dat zij ook een pilot license had zoals Wernher, glimlacht zij: “I am not gonna tell you what kind of plane was involved”. Als ik vraag om een foto te mogen maken, schudt zij haar hoofd van nee. Ik laat haar weten dat het alleen bedoeld is voor mijn vrouw en kinderen en dat ik deze niet zal gebruiken op social media. Het is oké en de hulp maakt een foto. Na een half uur heb ik handenschuddend afscheid genomen in het Duits, “Alles Gute und auf Wiedersehn”. Zij moet erom lachen. Daarna ben ik meteen teruggekeerd naar Vicar Lane. Gelukkig was Carol nog in de tuin bezig. Ik heb haar over mijn ontmoeting met Maria verteld en dat ik onvoorstelbaar blij ben dat dit mij mocht overkomen. Wij nemen afscheid met de woorden “Bye Carol, bye Gerry”;. Gewoon fantastisch om een dergelijke vriendelijkheid te ervaren.
Al met al kun je stellen dat duidelijk sprake was van een aantal toevalligheden bij elkaar.
4) Ik ben een dag later opnieuw voorbij het huis gereden. Echter ditmaal niemand buiten. De buurvrouw vertelde mij dat zij nooit met vreemden sprak. Ik heb een half uur met haar mogen doorbrengen, al zittend op een krukje. Zelfs een foto mocht ik maken.
Deze ervaring was mij vooraf al de hele reis waard geweest. Hoe een droom onverwacht toch nog uit kan komen.
