Als je wilt weten wat een Jood voelt als hij in een Duitse kelder zit opgesloten tijdens het nazibewind. Of als je wilt weten wat het betekent om steeds “Heil Hitler” te zeggen. Als je wilt weten als je vader naar het front moet. Als je wilt weten hoe een moeder zich voelt als haar zoons aan het front zijn omgekomen. Als je wilt weten wat oorlog betekent voor de Duitser die in Duitsland woont.
Lees je de Boekendief
Het is 1939. Liesel is op weg naar haar pleegouders Rosa en Hans Hubermann. Als haar broertje onderweg sterft, wordt hij begraven langs de spoorlijn. Op het kerkhof vindt Liesel haar eerste gestolen boek. Haar pleegouders vangen haar liefdevol op. Van haar pleegvader leert ze lezen, van haar pleegmoeder leert ze schelden. Liesel steelt nog een boek, én nog een. Eén van de boeken redt ze uit een boekverbranding. Zo maakt ze kennis met verboden boeken. Als de joodse Max in de kelder komt wonen, ontstaat tussen hem en Liesel een bijzondere vriendschap. De oorlog vordert, de Dood heeft het druk. De Dood heeft het boek zogenaamd geschreven. Het is geschreven door Markus Zusak.
Heeft herinneren nog wel zin?
Nu, 80 jaar na de bevrijding van het Duitse juk, vragen veel mensen zich af of herdenken nog wel zin heeft. Vrede is niet vanzelfsprekend. Lees het artikel over Robert Konter uit Overdinkel in de Tubantia van 5 februari 2025. Vraag het aan Andre van Aarsen, medeorganisator van het kaarsen aansteken op Kerstavond op de graven van de geallieerden. Vorm je mening na het lezen van “De Boekendief.”
