Het afgelopen weekend las ik het volgende op mijn Twentse Spreukenkalender, van uitgeverij van de Berg (www.uitgeverijvandeberg.nl), die op ons toilet hangt.
‘Jäske
Jénske har zik ‘n mooi niej Jäske kof en hee was d’r dan ok heel trots op. Hee leup stöarig
hen en wier ’t Doarp te drei’jn en keek verwaand in ’t roond of de leu ’t al wa good zaagn
wat vuur nen bezundern koop hee wa doan har.
Koomp hem doar Marietje teegn woar as Jénske ’n eugke op hef. Mär Marietje wol Jénske
wa op de moan kiekn. Ze mos ja niks hemn van dat dreijgat. Ze komt toch wa effn an de
proat en dan zeg Marietje: “Heb ie ,n niej jäske jong?”
“Joa, joa Marietje, mooi hé, was trouwns nog wa priezig, mär ’t is dan ok echt leer.”
“Joa dat zag ik meteen a wa,” zeg Marietje, “’t lik mi’j wa vearknleer too.”
“Vearknleer… woarum dat dan. Woae kaans dow dat an zeen?”
“Umdat de kop d’r nog op zit,” zeg ’t wich. En doar kon Jénske met noa ’t hoes.
