Onder deze titel doet Astrid Kühlkamp, Hallo Losser teamlid van het eerste uur, verslag van haar tocht naar de Kilimanjaro.
Dag 7
Het is 23 uur en we worden gewekt voor de summit night. Ik voel me wonderbaarlijk goed. Achteraf denk ik dat dat door de adrenaline is gekomen. Iedereen heeft zo hard getraind en de afgelopen 6 dagen al een mooie prestatie geleverd, dat dit laatste stuk als een soort logische afsluiting voelt. We eten en drinken nog even iets in de mess tent en maken onze rugzakken klaar met water, dextro en energierepen. We trekken alle warme kleding aan, 5 bovenlagen en 3 lagen op de benen, handschoenen en muts. Vlak voor die tijd nog even op een holletje naar de wc tent maar dan merk je meteen weer wat een inspanning alles is wat je doet op deze hoogte. Als hijgende paarden staan we te trappelen om te gaan. Joanne vraagt me nog even of ik zeker weet dat ik naar boven ga. Ja, ik ga, voel me uitstekend, zeg ik.
Het eerste half uur is een loodzware stijle klim over rotsen en ik heb het gevoel dat ik continu op hartslag 170 loop (dat valt achteraf mee volgens mijn smart watch). Als we dit 6 uur moeten doen, kan ik beter teruggaan. Na het half uur begint het iets af te vlakken en ook te wennen. Het is gewoon een uitputtingsslag op deze hoogte. Ik heb 6 dagen geklommen zonder enige spierpijn of beperking in conditie, afgezien van de hoogteziekte, maar nu wordt het toch lastiger. Ook mijn hoofdpijn komt terug.
Net als een aantal anderen uit de groep besluit ik mijn rugzak aan één van de gidsen te geven, die precies om deze reden zelf zonder rugzak lopen. Als ik de top wil halen, is dit de enige optie, dus trots opzij en voor het resultaat gaan. Er lijkt geen eind te komen aan de rij met hoofdlampjes voor mij. Steeds als je je afvraagt, hoe lang nog, is het nog door, door, door. Voetje voor voetje komen we dichterbij.
Vlak voor de zonsopkomst om 6 uur, gaan we ineens van donker naar licht. Nog een paar meter en ik ben op Stella Point, het begin van de kraterrand en dus aan de top.
Ik word overmand door emoties, een mix van opluchting, blijdschap en zware vermoeidheid. Ik laat de tranen even gaan want het lucht enorm op. Ik laat dit moment even goed inwerken en kan dan eindelijk genieten van deze magische berg. Fantastisch uitzicht en hele pure natuur. De rest van de groep volgt snel en iedereen is superblij! Het verder gelegen uhuru peak, halverwege de kraterrand, blijkt achteraf minder mooi dan Stella point en er is alleen heel haastig tijd voor foto’s.
Na stijgen moet je natuurlijk ook weer snel dalen. Dat gaat in ongeveer 2,5 uur maar is nog zwaarder dan het stijgen. De knieën hebben er, ondanks sterke bovenbenen, flink van te leiden. Terug in Barafu camp mogen we even rusten. Na de lunch nog eens 4 uur dalen naar Millennium camp op 4000 meter. Helemaal moe maar wel voldaan komen we daar eind van de middag aan. De laatste nacht in de tent breekt aan. De hoogteziekte is gelukkig helemaal weg.
Dag 8
Na het ontbijt de volgende morgen dalen we verder af van 4000 naar 2000 meter. Ik merk dat ik op mijn tandvlees loop en zere voeten heb van continu voor in de schoenen lopen. Met paracetamol red ik het nog naar beneden. Achteraf merk ik dat ik één teennagel helemaal kapot heb gelopen. Die ligt er binnenkort wel af. Anderen lopen met kniebanden of tapen hun hele voet in. Het is even niet anders.
Bij de gate wacht ons een fijne lunch en de afscheidsceremonie met Afrikaanse dans en zang van de hele crew van ongeveer 50(!) mensen. Zij zijn ook zichtbaar vermoeid en we delen hier en daar nog spullen en extra fooien uit. Na 2,5 uur rijden komen we op het resort terug en iedereen is moe maar voldaan: Yes we did it, we climbed Kilimanjaro!! Een onvergetelijke ervaring.
Hersenstichting
Inmiddels hebben we ook ons doel voor de Hersenstichting bereikt, minimaal €5000 voor onderzoek. Toch wil ik vanaf deze plek nog een keer vragen om donaties via onze actiepagina: https://actie.hersenstichting.nl/actie/astrid-kuhlkamp/donateurs
