Nieuws & Agenda
Hallo Losser, groeten uit Tanzania (5)
Onder deze titel doet Astrid Kühlkamp, Hallo Losser teamlid van het eerste uur, verslag van haar tocht naar de Kilimanjaro.
Dag 5
Een aantal mensen uit onze groep van totaal 15 dames ziet enorm op tegen de wandeling van vandaag langs de Barranco wall. Vanuit het kamp ziet de wand er stijl uit en lijkt het haast onmogelijk om deze te beklimmen. Ons is verzekerd dat het in werkelijkheid mee zal vallen maar dat het zeker stijl en rotsachtig is. We lopen ongeveer in 2 uur langs de wand. De stokken gaan in de rugzak en de handschoenen aan. We hebben de handen echt nodig om te klauteren als aapjes over de soms wat scherpe rotsen.
Op 2 punten wordt het echt een beetje spannend. Halverwege moeten we over de kloof springen naar de uitgestoken hand van de gids. Het lukt ons gelukkig om het vertrouwen daarin te hebben. Bijna aan het eind komen we langs de “kissing wall” waar je de rots moet omhelzen om hem te kunnen passeren, een beetje smal dus. Bijna iedereen vindt het een geweldige klauterpartij, Viola en ik genieten in ieder geval van de afwisseling en uitdaging. Het landschap wordt kaler maar hier en daar nog groen. We passeren nog een smeltwaterrivier en een steile helling alvorens we aankomen in Karanga Camp.
We eten een heerlijke lunch in de mess tent en hebben wat tijd om te rusten. Mijn hoogteziekte lijkt zich wat te stabiliseren.
Dag 6
Onze tocht op de berg gaat van Karanga naar het laatste kamp, Camp Barafu. Vanuit dit kamp, dat op 4650 m ligt, gaan we de summit tocht maken op dag 7, maar zover is het nu nog niet.
De tocht naar Barafu is niet al te lang, zo’n 3,5 uur. De omgeving lijkt een maanlandschap te worden. Veel zwarte lavastenen, bijzonder indrukwekkend.
Mijn hoogteziekte verschijnselen nemen helaas weer toe en expeditieleider Joanne voert een soort van slecht-nieuws gesprek met mij. Natuurlijk is er nog wat rusttijd maar als mijn klachten in deze mate blijven, moet ik er rekening mee houden dat ik niet naar de top kan lopen. Het moet natuurlijk wel verantwoord blijven. Ik hou zelf ook rekening met dit scenario maar aan de andere kant wil ik na alle voorbereidingen en de afgelopen 6 dagen bikkelen, toch echt wel naar de top.
Ik praat met John, de Tanzaniaanse expeditieleider. Bij hem is het glas halfvol i.p.v. halfleeg. Als ik me vanavond om 23 uur goed voel, stelt hij voor om het toch te proberen. Ik bespreek het ook met Viola en zeg haar dat ik nu z.s.m. ga rusten om mij vanavond hopelijk goed te voelen. Als dat het geval is, ga ik de gok wagen, besluit ik.
Onder deze titel doet Astrid Kühlkamp, Hallo Losser teamlid van het eerste uur, verslag van haar tocht naar de Kilimanjaro.
Dag 5
Een aantal mensen uit onze groep van totaal 15 dames ziet enorm op tegen de wandeling van vandaag langs de Barranco wall. Vanuit het kamp ziet de wand er stijl uit en lijkt het haast onmogelijk om deze te beklimmen. Ons is verzekerd dat het in werkelijkheid mee zal vallen maar dat het zeker stijl en rotsachtig is. We lopen ongeveer in 2 uur langs de wand. De stokken gaan in de rugzak en de handschoenen aan. We hebben de handen echt nodig om te klauteren als aapjes over de soms wat scherpe rotsen.
Op 2 punten wordt het echt een beetje spannend. Halverwege moeten we over de kloof springen naar de uitgestoken hand van de gids. Het lukt ons gelukkig om het vertrouwen daarin te hebben. Bijna aan het eind komen we langs de “kissing wall” waar je de rots moet omhelzen om hem te kunnen passeren, een beetje smal dus. Bijna iedereen vindt het een geweldige klauterpartij, Viola en ik genieten in ieder geval van de afwisseling en uitdaging. Het landschap wordt kaler maar hier en daar nog groen. We passeren nog een smeltwaterrivier en een steile helling alvorens we aankomen in Karanga Camp.
We eten een heerlijke lunch in de mess tent en hebben wat tijd om te rusten. Mijn hoogteziekte lijkt zich wat te stabiliseren.
Dag 6
Onze tocht op de berg gaat van Karanga naar het laatste kamp, Camp Barafu. Vanuit dit kamp, dat op 4650 m ligt, gaan we de summit tocht maken op dag 7, maar zover is het nu nog niet.
De tocht naar Barafu is niet al te lang, zo’n 3,5 uur. De omgeving lijkt een maanlandschap te worden. Veel zwarte lavastenen, bijzonder indrukwekkend.
Mijn hoogteziekte verschijnselen nemen helaas weer toe en expeditieleider Joanne voert een soort van slecht-nieuws gesprek met mij. Natuurlijk is er nog wat rusttijd maar als mijn klachten in deze mate blijven, moet ik er rekening mee houden dat ik niet naar de top kan lopen. Het moet natuurlijk wel verantwoord blijven. Ik hou zelf ook rekening met dit scenario maar aan de andere kant wil ik na alle voorbereidingen en de afgelopen 6 dagen bikkelen, toch echt wel naar de top.
Ik praat met John, de Tanzaniaanse expeditieleider. Bij hem is het glas halfvol i.p.v. halfleeg. Als ik me vanavond om 23 uur goed voel, stelt hij voor om het toch te proberen. Ik bespreek het ook met Viola en zeg haar dat ik nu z.s.m. ga rusten om mij vanavond hopelijk goed te voelen. Als dat het geval is, ga ik de gok wagen, besluit ik.
Door: Nieuwsredactie Hallo Losser
