Ik zit met Lettie in de auto. We gaan wel vaker een eindje rijden om te gaan geocachen, een moderne manier van schat zoeken via coördinaten. ’t Is niet spectaculair maar je hebt een doel en het kan in deze tijd zonder een ander te besmetten of zelf een virus op te lopen. Standaard radio Oost op de zender. Samen zijn van Willeke Alberti wordt aangekondigd. Ik denk nog: “Da’s ’n ouwetje.” Dan hoor ik de muziek en de prachtige zoetgevooisde stem van Willeke. Samen zijn. Hoe toepasselijk in deze tijd. Had ze destijds ooit kunnen denken hoe en überhaupt of.
Tekst
Ik denk aan alle mensen die ik gekend hebben en dit lied ook ooit gehoord hebben. Mijn gemoed schiet vol. Denk aan het samen zijn met vrienden die ik nu moet mijden. Vrienden en vriendinnen waar je enkel nog virtueel tegen aan kan leunen. Ik kijk naast mij naar Lettie die ook aandachtig zit te luisteren. Wat zou ze denken? Heeft ze hetzelfde weke medelijden met zichzelf zoals ik dat nu heb? Ik vraag het haar niet. Wil haar gedachten niet verstoren. Tot het lied ten einde is, is het stil in mij. Dan spettert opeens het drinklied uit La Traviata uit de luidsprekers. Ik schakel onmiddellijk de automatische piloot uit en keer weer terug in het heden. Gelukkig zijn we samen met z’n tweetjes. De herinneringen waar ik het net over had verhef ik van prachtige gebeurtenissen naar extra prachtige gebeurtenissen.
