In het kader van de projecten rond de eenzaamheid een frutsel van André van Aarsen over de eenzaamheid die hij bij mensen in zijn omgeving heeft ervaren ten gevolge van Alzheimer en ouderdom. Eenzaam in zichzelf terwijl de wereld om hen heen gewoon doordraait.
Het mist in mij
Als ik ’s morgens opsta ben ik niet altijd even fris.
Er is teveel dat ik ondertussen mis
Ik mis het ochtendconcert van vogel gefluit,
want mijn gehoorapparaat staat uit.
Ik mis de frisse, klare blik naar buiten
zonder het gebruik van mijn brillenruiten
Ik mis mijn kameraden van ’t café
zij mogen van de zusters niet meer mee.
Ik mis de lange wandelingen in het bos,
zo maar, van mijn rolator los
Ik mis jouw warme hand,
ik mis die vertrouwde, lieve band
Ik mis de scherpe contouren van de dag.
maar ik ben al oud dus dat mag.
Ik mis steeds vaker een stukje van het leven,
niet veel hoor, het is maar even.
Ik mis soms een naam bij een gezicht
Ik hoor ze zeggen “Alzheimer, maar het is maar licht.”
Maar die geruststelling maakt mij niet blij…….
Want ik merk het wel………….. Het mist in mij
André van Aarsen
