Onder de verzamelnaam “Geef me de ruimte” schrijft Gerard Kienhuis een aantal blogs over de Ruimtevaart en Heelal voor Hallo Losser. Gerard is in Losser maatschappelijk actief op diverse fronten. Naast muziek en fotografie is de ruimtevaart zijn grote hobby. Hij vertelt en schrijft er met passie over. Dit keer is het onderwerp: “Aanhouding en ondervraging door de Marachaussee Redstone Arsenal”.
Aanhouding en ondervraging door de Marachaussee Redstone Arsenal
In het vorige Blog heb ik een opmerking gemaakt over het maken van een ‘onschuldige’ foto dat kan leiden tot aanhouding en verhoor door de Marachaussee. In dit Blog wil ik mijn ervaring delen, enkel bedoeld om te laten zien hoe het systeem daar werkt.
Het is 6 mei 2019 en de laatste dag hier in Huntsville. Morgen vertrek ik voor de volgende stop op weg naar Houston, in Memphis, (Graceland, Elvis Presley). Dit wordt bijzonder omdat een oud Polaroid collega speciaal daarvoor uit Boston komt. Meer dan dertig jaar elkaar niet meer gezien.
Ik ga een bezoek brengen aan Gate 9, de Visitors Gate, de ingang naar het Redstone Arsenal. Het is een militaire basis waarop het beroemde Marshall Space Flight Center (MSFC) is gelegen. Het kent vele historische plekken, “Historic Landmarks”, die ik maar al te graag wil zien. Het is hier waar Wernher von Braun, de Jupiter 1C ontwikkelde waarmee de eerste Amerikaanse satelliet, de Explorer-1, werd gelanceerd als antwoord op de Russische Spoetnik-1 en 2. Daarna volgde de Redstone waarmee Alan Shepard als eerste Amerikaan een ballistische vlucht maakte. Geen rondje om de aarde zoals Gagarin een maand eerder had gedaan, maar een ruimtesprong tot een hoogte van 187 km om vervolgens 487 km verder weer te landen. Redstone Arsenal was verder de plaats waar de Saturnus 1 en de Saturnus V ontworpen werden. Later werden dat de Moonrovers, Mars verkenners, Space Shuttle, de Hubble Telescope, enz.
Vanuit het US Rocket & Space Center worden door NASA bustochten georganiseerd die toeristen naar de diverse “Historic Landmarks” brengen. Thuis wist ik al dat als niét Amerikaanse burger je niet mee kunt. Een grote teleurstelling. Daarover met NASA gemailed. Veel begrip maar helaas militair gebied.
Bij het verlaten van mijn kamer ben ik zeer verrast om een folder met daarop een briefje, vastgeplakt aan de deur te vinden. Het was van Shannon, de bartender, waarmee ik gisteravond een gesprek voerde over mijn teleurstelling dat bezoek aan Redstone Arsenal voor mij niet mogelijk was. En dan de moeite om e.e.a. uit te zoeken en daarover een briefje achter te laten. Ik zie dat in Nederland niet zomaar gebeuren.
Links het briefje op de deur van mijn kamer. Visitors Gate 9 Redstone Arsenal. Rechts de zijkant van het gebouwtje dat ik gedurende de eerste ondervraging voortdurend zie.
Het is 09.00 uur als ik aankom bij Gate 9. Ik parkeer mijn auto en loop rustig rond en ga het Visitors Center binnen. Ik zie velen zitten en wachten op hun beurt. Bij een klein aantal, had ik het nog wel geprobeerd, ook al was de kans 0%. Ik ga terug naar mijn auto en neem de weg die volgens mij parallel loopt aan het Redstone Arsenal gebied. Aan het eind denk ik immers een blik op te kunnen vangen van Building 4200, het hoofdkantoor van MSFC sinds von Braun. Echter al gauw blijkt dat dit de weg is naar de hoofdingang van Redstone Arsenal. Nu volgt een samenvatting van wat er daarna gebeurde en mij levenslang zal geheugen.
Plattegrond gevonden met Google Maps. Merk op de weg links naar boven, Rideout Rd. naar Gate 9. Op de foto rechts is deze ook mooi te zien. Rechtsboven zien we de heuvel Monte Sano, Spaans voor “Mountain of Health”. Dit is een gebied waar menige (Duitse) raketgeleerden hebben gewoond. Het is een geweldig mooie omgeving, zeer rustiek en mooie vergezichten. Hier vindt men ook een sterrenwacht die met hulp van von Braun in 1954 is opgericht. Als eerbetoon werd in 1974 de stichting die de sterrenwacht beheerd, gewijzigd in “Von Braun Astronomical Association”, afgekort VBAS. Na mijn aanhouding heb ik deze nog bezocht.
Het bezoek ervan was een geweldige ervaring. De ligging in Monte Sano, de onvoorstelbare rust. Je moest een kleine 500 meter lopen om er te komen. En dan de beleving van de geschiedenis.
Deze onschuldige foto is de aanleiding waardoor ik door de Marachaussee word aangehouden, afgevoerd en meer dan vier uur verhoord.
1. Ik neem de bovenstaande foto en rij rustig richting mijn volgende bestemming, Maple Hill Cemetery waar vele (Duitse) raketgeleerden begraven liggen.
2. Al snel zie ik gillende politiesirenes achter mij. In eerste instantie denk ik vanuit mijn intuïtie dat zij mij willen passeren en maak daarom plaats. Echter al gauw realiseer ik mij dat we in Amerika zitten en ze je nooit passeren, maar voor hun veiligheid achter je blijven. Dus ik stop.
3. Tegen alle protocollen in, stap ik uit de auto om te willen vragen wat er aan de hand is. Zeer gebiedend word ik gevraagd om terug naar mijn auto te gaan. “Get into your car, and hands on the steeringwheel”. Ik had dit kunnen weten. Maar ik voelde mij op dat moment de onschuld zelve. Later heb ik mij pas gerealiseerd dat dit ook anders had kunnen aflopen. Bij een verkeerde (dreigende) beweging, wordt al gauw geschoten.
4. Na een aantal minuten komt een agent naar mijn auto en tikt tegen het autoraam. Ik druk op het knopje en het raam gaat langzaam naar beneden. Zoiets zie je alleen in films! Hij vraagt: “Were you the person who took pictures some minutes ago?”. “Yes, is there a problem?”. Hij kijkt mij aan en zegt “Hold on” en gaat naar zijn auto. Achteraf heb ik het gezegde “Hold on” nog nooit zo vaak gehoord.
5. Er gaan weer een aantal minuten voorbij en vraagt dan of hij de foto’s mag zien. Ik toon hem deze via het cameraschermpje. Wederom “hold on” en weg is hij.
6. Na enige tijd komt hij terug en vraagt om mijn camera. Inmiddels komt een tweede agent en gebiedt mij uit de auto te komen en “daar” te gaan staan. Zo gezegd, zo gedaan. Hij pakt een formulier en begint te vragen.
7. “Is this your car?”. “No, it’s a rental car”. “Can you prove it?”. “No, all the papers are at the hotel”. Ze zitten in de reismap met o.a. de vliegtickets die ik in het kluisje op de kamer heb liggen.
8. Na een aantal minuten komt hij terug en vraagt naar mijn rijbewijs. Ik geef hem het Internationale Rijbewijs dat je via de ANWB kunt verkrijgen. Hij gaat vervolgens naar zijn auto en geeft deze af. Niet te vergeten dat er meerdere agenten aanwezig zijn. Iedereen heeft zo zijn eigen taak!
9. Inmiddels zijn we al bijna een uur verder. Ook hebben twee andere politieauto’s met sirenes zich bij ons gevoegd. Ik weet niet waarom, maar ik was totaal niet bang of ongerust. Ik was wel “upset” omdat ik deze dag nog allerlei dingen moest doen in en rondom Huntsville, alvorens morgen mijn reis voort te zetten. En dit kwam hiermee allemaal in gevaar.
10. De agent met het rijbewijs komt terug en vraagt mij of het nummer op de voorkant wel klopt. Plotseling realiseer ik mij dat bij het afhalen van de auto in Atlanta ik per vergis het normale Nederlands rijbewijs heb getoond. Dit kon wel eens link worden. Ik moet er niet aan denken dat mijn Nederlands rijbewijs wordt ingenomen. Ik antwoord daarom: “It has been told to me that if you drive a car in de States, you need to have an International Drivens License. If the Police is asking for your License, you show them that International License. And that is what I do. So the number must be correct”. Zonder iets te zeggen gaat hij weer terug naar de auto’s en overlegt, zo lijkt het.
11. Na enige minuten komt hij terug met een formulier. Hij vertelt mij dat sinds 9/11 zij de plicht hebben om de eigen burgers te beschermen, vandaar deze gebeurtenis. Ik geef aan dit volledig te begrijpen door te zeggen, “I appreciate that very much”. Dit is niet het moment om daarover een discussie te starten. Kweekt geen goodwill en kost alleen nog maar meer tijd.
12. En dan komen er vragen waarvan ik alleen de eerste twee wil benoemen vanwege het karakter. “What is your name?”. Ik antwoord sterk articulerend met, “my name is Gerard Kienhuis, but my American friends call me Gerry Keenhouse”. Waarop hij vraagt, “May I call you Gerry? Dan vraagt hij, “What is your address?”, waarop ik antwoord met, “Are you gonna visit me in The Netherlands?” Even nadenkend zegt hij, “I would love to”. Misschien lichtzinnig van mij, anderzijds hoort hier natuurlijk ook een gezicht bij van iemand die niets te verbergen heeft. Na nog een aantal vragen, over reisdoel, hotel en dat soort zaken gaat hij weer terug met het overbekende “hold on”.
13. Als hij terugkomt gebiedt hij mij de kofferbak te openen. “Please open the trunk”. Ik kan dat draadloos met mijn autosleutels. Vervolgens gaat een andere agent al liggend onder de auto kijken en opent vervolgens de deur aan de bijrijderskant. Op de stoel heb ik mapjes met papieren, aantekeningen, plattegronden, e.d. liggen. Allemaal informatie die ik samengesteld heb voorafgaand aan deze reis. Achteraf blijkt dat dit nogal verdacht is overgekomen. Een mooi voorbeeld is de plattegrond (Google Maps) van Redstone Arsenal met rood omrand. Bij deze plattegrond ging het mij om de openbare weg die er langs loopt (althans dat dacht ik). De betreffende agent blijft wel een half uurtje deze papieren aan het bestuderen.
14. Al doende passeert mij plotseling een agent met de duim omhoog en een gezicht van “komt wel goed”!!!
15. En dan na enige minuten komt de agent die mij ondervroeg met de mededeling dat wat hem betreft alles oké is, maar nog wel de baas moet bellen.
16. En dan de vervelende mededeling, “I am sorry, but my boss wants to talk to you. Be carefully, he is like Sherlock Homes, he doesn’t smoke a pipe, but he knows very much”. En dan de opdracht mij iets verder te verwijderen terwijl ik geheel wordt gefouilleerd. Vervolgens wordt ik in de boevenwagen afgevoerd naar het politiebureau op het militaire complex Redstone Arsenal!!!
17. Na zo’n 20 minuten rijden komen we aan bij het politiebureau. Hier wordt mij een plaats gegeven in een kantoortje, in afwachting van Sherlock. Na enige tijd komt een agent mij vertellen dat de “boss” onderweg is. Uiteindelijk komt hij binnen. “What is your name?”. Ook nu antwoord ik met, ”My name is Gerard Kienhuis, but my friends here call me Gerry Keenhouse”. Ook hij vraagt, “May I call you Gerry?”.
18. Dan wordt ik naar een ondervragingsruimte gebracht. Hij begint gelijk de computer op te starten, maar helaas lijkt het wel alsof er niets gebeurt. Na vijf minuten verontschuldigt hij zich, met “hold on”, verlaat de kamer en sluit deze aan de andere zijde af.
19. Vijf minuten later komt hij weer binnen en ziet dat het scherm nog steeds zwart is. “It’s not gonna work”, waarop ik antwoord, “maybe yes, because I saw something popped up”. En ja hoor het werkt. Nu nog het juiste formulier stelt hij en dan kunnen we beginnen.
20. En dan eindeloze vragen over alles, school, gezin, opleiding, militaire dienst, werkgevers, ga maar door. Ik wordt compleet doorgezaagd. Gezegd moet worden dat het reuze vriendelijk verliep. In het begin werd mij gevraagd waar ik geboren ben (Borne). Staat overigens in het paspoort. Dus ik antwoord met, “I was born in Born plus an e”. Hij moest wel even grinniken. Ik denk wel eens dat mijn onbevangenheid mij zeker geen kwaad heeft gedaan.
21. Ik vertel hem dat ik morgen een oud Polaroid collega na meer dan 30 jaar ontmoet. Leren kennen tijdens mijn tweejarig verblijf in Ierland rondom 1980. Twee keer heb ik hem moet overtuigen dat het een Amerikaan is die toen ook in Ierland bij Polaroid werkte. Er volgt een gevatte opmerking: “Now I understand why you like making pictures”.
22. Goed te weten dat hij met enige regelmaat de kamer verlaat. Enthousiast vertel ik de verhalen rondom de German rocketeers, bij naam en toenaam die hier allemaal gewerkt hebben. Het begin van de Amerikaanse ruimtevaart. Dat dit mijn reden is om Redstone Arsenal met haar Historic Landmarks te willen bezoeken, maar dat dit helaas onmogelijk is als een “non-US citizen”.
23. Inmiddels zijn we meer dan vier uur verder. Dan geeft hij aan dat het oké is en verlaat vervolgens wederom de kamer. “Just hold on”.
24. Waarom moet dit alles zolang duren? Achteraf denk ik dat het een soort spel is geweest. Check, double-check en zelfs tripple-check. Maar ook hoe blijft de “verdachte” zich gedragen.
25. En dan denkend dat het voorbij is komt Sherlock weer binnen en overvalt mij met de vraag, “what did you do 4 years ago in Russia”. Hier was totaal niet over gesproken. Dus ik vertel hem dat ik gevraagd was door een bekende Nederlandse journalist, Piet Smolders, die vele Apollo astronauten persoonlijk kent, om naar de diverse Russische ruimtevaart centra en musea te gaan. Hetzelfde doen daar als nu hier. Hiermee bleek de kous af.
26. Dan geeft hij aan mij persoonlijk terug te brengen naar mijn auto bij Gate 9. Ik stap in zijn auto, staand voor het bureau en wordt via omwegen over het terrein van Redstone Arsenal teruggebracht naar de auto. Ik zie daarbij diverse Historic Landmarks, waarbij Building 4200, wat voor mij zeer belangrijk is. Achteraf bezien was dit bedoeld als een soort “goedmakertje”. Aangekomen bij de auto drukken we elkaar zeer vriendelijk de hand. Ik krijg ook nog een visitekaartje, met de opmerking, “handy when telling this to family and friends”.
27. En dan meer dan vier uur verder. Achtergelaten bij mijn auto. Vooraf had ik ervoor bedankt. Maar achteraf had ik het nooit willen missen. Ik ben de rest van de dag hier behoorlijk mee bezig geweest. Terug in het hotel heb ik dit verhaal uitgebreid verteld aan Shannon, die zo vriendelijk was geweest om een briefje aan mijn kamerdeur te plakken.
28. Tijdens de autorit met Sherlock bleek dat mijn zeer gedetailleerde aantekeningen, ook al waren deze publiekelijk verkrijgbaar, te verdacht overkwamen. Voor mij waren deze enkel bedoeld om niets te willen missen. Verder is het nog goed te weten dat in het begin mij door Sherlock te kennen was gegeven, “you are detained, but not arrested”. Dus dom houdend, antwoord ik met, “what does that mean?”, waarop hij aangeeft dat ik vannacht waarschijnlijk hier niet hoef te slapen. Waarop ik vraag of deze detainment de gehele dag zou kunnen duren, met als simpel antwoord, “that depends”.
29. Een ongekende ervaring. Het onderstreept de voor ons overdreven Amerikaanse manier van handelen bij “gevaar”, maar ook de vriendelijke manier van doen. Als het zgn. goedmakertje niet was gedaan, dan had ik mij daar niet over beklaagd. Was niet eens in mij opgekomen. Al met al An experience once in a lifetime.
Inmiddels veel over de Geschiedenis van de Raket verteld, dus tijd om in het volgende Blog iets te vertellen over de opbouw van de raket en de diverse voorbeelden daarvan. Hierbij natuurlijk ook aandacht voor de werking van de raketmotor.
