Het gedicht “Een eeuw leven in vier jaargetijden” door Sietse Smit.
Een eeuw leven in vier jaargetijden
Geboren in de lente op een zomerse dag.
Genieten van het jonge groen en tere geel.
Verrukt van al het mooie, dat ik kleurrijk zag.
Mooi geluid, geen dissonant, dat was mijn deel.
De zomer kon echt niet mooier beginnen.
Eindeloos reizen langs onbekende wegen.
Warmte van buiten en warmte van binnen.
Overdag de zon en ’s nachts lauwe regen.
De Herfst komt zacht krakend aangereden.
De neerslag voelt steeds onaangenamer aan.
Ongemerkt is het in mijn gezonde lichaam gegleden.
Een tumor dat me besmet als een lekkende kraan.
De winter kondigt zich aan met hagel en met sneeuw.
Nu het onheil bekend is geworden ben ik van streek.
Mijn laatste adem is vol pijn en ik schreeuw.
Ik leg mijn botten in het maanlicht op de bleek.
Sietse Smit
