Mien va, Kas Smit, was textielarbeider. Saam’m met zien breur Okko, die had ’n vakdiploma om fiets’n te maak’n. Mien va ha’r ’t midd’nstandsdiploma.
En zo begon’n ze’n fietsewinkel. “De Gebroeders Smit.” In Losser. ’t Was in de joarn ’60. De veurkamer werd inricht as winkel en achter ’t huus ston ’n van betonplaat’n optrokk’n werkplaats. Nou werkplaats, werkplaatsie. ’s Winters was ’t d’r gloepens koald met die dunne betonwandjes. In die tied deed’n ze nog nie an miljeu, dus de oale fietsband’n werd’n opstookt in ’n potkacheltie. ’t Ging goed met de fietsewinkel en veural met de werkplaats. Al vlug was d’r ruumte te kot. Noast de schuur was nog ruumte om d’r ’n stuk bie an te zett’n.
’t Probleem was dat de gebroeders toen niet genog geld hadd’n. De bank wol wel methelp’n mar d’r mos nog eerst ’n andere schuld word’n oflost. En dat kon nog wel aan paar moand duur’n. Mien va dach: “’t Is toch jammer dat dat stukkie grond nog braak lig, ik poot d’r zolang wat boon’n op.”
Hij spitt’n ’t stukkie grond om. Span’n ’n touwgie om mooi rechte lien’n te krieg’n en dee de boon’n in de grond. Op dat moment kwam ooze vaste dagelukse bezeuker Rinke Koopmans ankuier’n met de snelheid van ’n slak. Rinke was ’n oale man. Woon’n alleen ’n eindje verderop en preut net zo langzaam asdatte liep. Har altied ’n pet op, ’n smoezelig vest met ‘n zakhorlogie an ’n ketting en klomp’n an.
Elke dag kwam’me langs. Soms wa twee keer op ’n dag. “Moin Smit wat bi’j an’t doon?” Vreug hij. “Boon’n poot’n.” zee mien va. “Oh ik dach da’j de werkplaats hier woll.n uutbreid’n?” “Ja dat klopt ma’r wie hebt ’t nog nie rond met de pecunia.” “Wat zei’j? Zet ie d’r ok petunia’s in?” “Ja.” zee mien Va: “Ok petunia’s. Nee flauwe kul Rinke. Wie hebt ’t geld nog nie biemekaar om betonplaat’n te koop’n. Doarom doe’k d’r nou zolang boon’n in.” “Oh.” zei Rinke en ging wieder.
Rinke kwam elke dag langs en keek noar de boon’nakker. ’t Was gruizaam weer. Op ’n dag sprong de grond los en keek’n de eerste blaadjes van de boon’n die mien va poot had de wiede weel’d in. Ondertuss’n har’n mien va en ome Okko ’n financieel mazzeltje had. De boon’n waar’n veur niks poot.
De betonplaat’n hadd’n ze a besteld bie bouwmateriaal’n Essenhuis. Rinke, niet op de heugte van ’t financiele mazzeltje, kwam d’r anslenter’n. Mie Va zag ‘m deur ’t raam van de werkplaats al ankomm’n kuieren en wreef zich in de hand’n. Rinke ging rechtstreeks op de boon’nakker an. Hij bukk’n zich zover veurover as zien strakke ledemoat’n dat toeliet’n en liep vervolgn’s noar mien va in de werkplaats. “Goh Smit oen boon’n komt d’r a mooi boom’m.” “Wat?” riep mien va: “Noe a? Dat is ja veul te vrog. Ze zitt’n d’r nog mar ’n week in.” Mien va leup noar buut’n en ondertuss’n gaf hij mie ’n knipoog.
Rinke achter mien va an en ik in’t kielzoch van Rinke, want as mien va mie ’n knipoog gaf, dan was d’r wat te beleem’m. Mien va geet noar de boon’n en zeg: “Och dat is ja veul te vrog.” Vervolgn’s trapt hij elke kiem’nde boon met de hak van zien klomp hard in de grond. “Och Smit wat doej dan noe?” Hij hief de hand’n noar de hemel en zee; ”’t Is ‘m in de kop slaag’n.” Al heufdschun’d leupe vot. Bie mien va en mie liep ’t van ’t lach’n dun deur de bokse.
