Er woonden in die tijd twee hoertjes op leeftijd in onze bruisende wijk. Ze hadden hun wijze grijze haren zwart geverfd en hun lippen bordee…l rood.Je kon aan de vele fietsen die gestald waren voor de deur zien waar ze hun bordeel hadden.
In de gang ,die als een soort wachtkamer fungeerde ,stonden enkele houten eettafel stoelen en een klein tafeltje was bezaaid met asbakken..
Dit had ze afgekeken van de plaatselijke tandarts waar je ook toentertijd in de gang moest wachten totdat je geroepen werd. Dit was maar show want omdat de woningen zo gehorig waren konden de wachtenden mee genieten van wat er zich in de voorkamer afspeelde.
De klanten die de twee dames regelmatig bezochten waren voornamelijk gastarbeiders die in rondom het dorp hun werk hadden.
De drukste dag was de vrijdag dan werd het weekloon door de textielfabrikanten uitbetaald.
Omdat er in de textielfabrieken in drie ploegen werd gewerkt, werkten de dames van plezier eerst de morgenploeg af daarna s´avonds rond half elf de middagploeg, en in de vroege morgen rond half zeven de nachtploeg.
Zomers hoorde je in de verte al bellend de ijscoboer aankomen.
Van lange ronde staven ijs werd dan een sneetje afgesneden. dat dan tussen twee wafels werd gedaan.
De ijscoboer parkeerde dan zijn ijscokar voor een van de twee bordeeltjes.
Dan ging de voordeur open en de wachtenden in de gang kochten dan een ijsje of twee.
Het ijsje koste toen een kwartje en voor een wip bij een van de dames moest je contant 20 gulden betalen voor een klaarkomertje.
Als Antonio naar binnenging dan waren er mensen in de gang die dan teleurgesteld naar buiten afdropen want een uur of langer wachten was geen pretje in een gang die blauw van de sigarettendamp stond, toch hoefde ook Antonio ook maar 20 gulden betalen. ” wie bint er ok veur de leu wie eerst warm mot loop´n” antwoordde zwarte Liesje dan.
Eddy Oude Voshaar
