Een jaar geleden..

Jij had een snelle fiets.
Een fiets die ons overal naartoe bracht.
Altijd samen. Samen overal en nergens heen.
De ene plek mooier dan de ander.
Vanaf nul beginnen, we hadden niks te verliezen.
We maakten het met elkaar.
Jij, wij, we hadden niks te bewijzen.

Jij had een snelle fiets. 
Jij had een plan om ons verder te brengen.
We hadden hard getraind.
Om samen altijd verder en harder te fietsen.
Zouden we niet te ver fietsen?
Gewoon de grens over de stad in?
Jij en wij over de bergen.
En dan gewoon te zien waar het eindigde?

Jij had een snelle fiets. Was die snel genoeg om te kunnen vliegen?

We vlogen over landen, bergen en mooie steden.
Met een vloek, een traan en een lach.
Met evenveel emotie die ik gewend was van die andere fietspartner.
Met dezelfde passie en de doelgerichtheid.
We hadden een snelle fiets.

Onthoud, we fietsten, we fietsten op jouw fiets.
Zo snel, dat het leek alsof we dronken waren.
Gewoon de grens over en de steden bedwingen.
Jouw arm voelden wij telkens weer verstrengeld om onze schouders.
We hadden gevoel dat we iemand lang gemist hadden.
We hadden een gevoel dat we misten, iemand, iemand, iemand.

(Een gedicht gebaseerd op het nummer ''Fast car'' van Tracy Chapman*)