Nieuws & Agenda
Twentse Heuvelentocht voor jong en oud
De Losserse Wieler Club organiseerde op zondag 20 oktober de jaarlijkse Twentse Heuvelentocht, waar ondanks het mindere weer, ruim 600 deelnemers op afkwamen. Elk jaar fiets ook Jan Riedeman mee en schrijft hierover onderstaand verslag.
… Hey Jan, ga je a.s. zondag nog de Twentse Heuvelen Tocht fietsen…?
Zo luidde de “whatsapp” boodschap van mijn vriend Johan op zaterdag 18 oktober 2019. Ik wist dat de tocht er weer aan stond te komen, maar schrok toch een beetje. De tijd vliegt, het is inmiddels alweer een jaar geleden dat wij onze jongste door de LWC georganiseerde Heuvelentocht hebben gereden. Het werd de lange route en die fraaie tocht is mij bijgebleven. Wel stelde ik toen vast dat als ik in 2019 deze tocht weer ging ondernemen er wel wat kilootjes van mijn 93 af zouden kunnen. Nou dat moest het komende jaar makkelijk te doen zijn, leek mij zo.
Voorbereiding
Ik ben inmiddels dus weer een jaartje ouder geworden (en ga op mijn 70e levensjaar aan). De avond voor de Heuvelentocht heb ik nog een feestje. Ik presteer het om slechts Grolsch Radler te nuttigen. En dan ook nog eens de “nul punt nul” variant. Ook lig ik zelfs op tijd in bed want morgen moet er gepresteerd worden. En dat kwam omdat ik het vorige weekend het Bokbierfestival in de Beiaard uitbundig vierde. Daardoor kon ik de volgende ochtend absoluut niet meekomen met het clubje “Young Bikers” waarmee ik iedere zondagmorgen een MTB rit van een kilometertje of 40 volbreng. Gewoonlijk zonder al te veel moeite.
Wij spreken af, Johan haalt mij zondagmorgen om 08.55u op vanaf mijn huisadres (tenzij het regent). Het is echter droog, dik tien graden en vrijwel windstil. Buienradar voorpelt tot diep in de ochtend geen neerslag. Ik sliep wat onrustig want ik was wat zenuwachtig. Wat voor avonturen gaan wij namelijk beleven? Ik vul mijn bidon met isotoon poeder (van de Action) aangelengd met water alsook een tablet magnesium. En voor de smaak nog wat tabletten vitamine C. In de koelkast staat een flesje “Wintervrund” van de Gulpener Bierbrouwerij op mij te wachten. Voor het geval dat ik de Heuvelentocht tot een goed einde ga brengen.
Het had de afgelopen dagen veel geregend en dan zijn de vaak zompige bos- en graspaden lastig te berijden. Johan scheurt mijn straat in, het is……. 08.55u. Met de mtb’s achterop zijn auto rijden wij naar ons vertrekpunt in Overdinkel. Het gaat woest snel want Johan wenst nog vóór sluiting van het inschrijftijdstip te arriveren. Hij catapulteert zijn bolide over de talloze verkeersdrempels. Het zou zo maar kunnen dat onze bikes op die manier op ongeplande en ongecontroleerd wijze los kunnen raken van de op de trekhaak bevestigde fietsdrager. Ik bid er voor om met ongeschonden materiaal te kunnen vertrekken. Mijn gebed wordt verhoord.
Vanaf Overdinkel een kleine 7 kilometer met de fiets in een clubje richting inschrijfpunt. Wij zijn dus nog met z’n vieren. Ik maak kennis met een afgetraind ogende jonge vrouw en een collega die een fiets berijdt met accu-ondersteuning. Ik heb de overtuiging dat ik het zwaar ga krijgen. En dat zou zomaar kunnen want al op weg naar de Steenfabriek moet ik naar het buitenblad.
Onderweg moet ik tot mijn verbijstering vast stellen dat mijn achterremblokjes tegen het wiel blijven drukken. Gelukkig staat er bij de Steenfabriek een service busje van Ten Tusscher. De twee (nog jong ogende) monteurs verhelpen op vakkundige wijze in no time het euvel. Ik ben dankbaar en schets hen nog even heel kort dat ik het vorige week dus blijkbaar moeilijk had door die hangende remblokjes in plaats van het Bokbier. Maar ik krijg slechts de wijze(!) opmerking “…of ik dat verhaal zelf wel geloof…”.
Bij het inschrijven ontvangen wij een prachtig plastic deelnamebewijs dat aan ons stuur kan worden bevestigd. Ik noteer (wellicht wat overmoedig) een vinkje bij de afstand 52 kilometer. Wij zijn laat genoeg om de “wedstrijdrijders” al voor ons te hebben zien vertrekken. Een keurig verzorgd ogende dame van zeer volwassen leeftijd sluit zich bij het clubje van mijn vriend Johan aan. Die dame gaat gaandeweg het parcours grote indruk op mij maken. Wij zijn dus met z’n vijven en vertrekken.
De rit
En weer gaat het dwars door de voormalige Steenfabriek, leuk. Direct daarna worden wij tegengehouden als wij de Oldenzaalsestraat willen oversteken. Dat tegenhouden gaat trouwens nog wel een paar keer gebeuren. Via het Oldenzaalse Veen een gemeen stukje grasland in de berm van de N732 tussen Lonneker en Losser. Daarna volgt het boslandschap Lindermaten, het houten hek staat deze keer heel uitnodigend voor ons open. Het is al genieten van prachtige herfstkleuren. Toch blijft het opletten want op het blubberige bospad Penninkskottenweg wordt (ver) vóór mij in de remmen geknepen. Ik rij achteraan en zie mij (als bij een harmonica) langzaam via de schuine kant de sloot in rijden. Met kunst en vliegwerk blijf ik gelukkig op de been……. uuuuuuh, op de fiets. Dwars door het Haagse Bos en richting de Judithhoeve. Slaan wij daar trouwens niet (onbedoeld) een kort stukje bospad over? Wel volgt het single track achter Losser Hof met als slot een steil hellinkje (omhoog). Wij moesten even file rijden want er is door een nog jonge deelnemer een stuurfoutje gemaakt. Her en der fietsen op de grond maar er is voldoende zorg rondom “het menneke”. Wij denderen met dik 40 km/u parallel aan de A1 en besluiten op de routesplitsing (toch) voor de 34 kilometer te kiezen. Kort daarna volgt voor mij (precies op tijd) de eerste pauze bij een prachtige boerenschuur. Het weer werkt mee, nauwelijks wind een graadje of 12 en verder wat licht mistige vergezichten. Een warm kopje thee en een krentenbol kikkeren mij weer op.
Al snel weer verder, wij schampen de top van de Paasberg en moeten even later na veel blubber de Tankenberg omhoog. Ik hoor op de Brandsweg een achter mij rijdende deelnemer op een houten bruggetje keihard tegen de grond gaan. Hij kan gelukkig weer verder. Maar toen sloeg ook het noodlot voor ónze e-biker toe want hij kreeg geen ondersteuning meer van de accu. En dan wordt het zwaar trappen. En dan zie ik tot mijn verrassing een stukje ongekende saamhorigheid. Op de steilste stukjes krijgt onze acculoze mtb’er een duwtje in de rug van beide dames! Zo bedwingen zij o.a. de Wilmersberg. Op de onverharde Koppelboerweg denderen wij langs het spoor (waar ook het traject van de Trans Siberië Express langs loopt) weer naar beneden (wel op de vele voetgangers blijven letten). Daarna weer even klimmen. Wij steken de A1 weer over en duiken het prachtige boslandschap in met die mysterieuze naam Duivelshof. Maar dan volgt ook een lang stuk drassig grasland. Ik ga nog liever een “berg” op (bijvoorbeeld de Hakenberg). Inmiddels begint het een heel klein beetje te miezeren. Het allerlaatste stukje onverhard slaan wij over en rijden rechtstreeks over asfalt richting Steenfabriek.
En daar spuit ik om 11.45u nog even snel de kilo’s modder van mijn mtb. Weer terug bij het clublokaal een (echt!) overheerlijke kop erwtensoep. Ik sluit mij aan bij het tafeltje waar de overige 4 deelnemers van ons clubje mij verrassen met een koel flesje Grolsch Herfstbok. Maar eigenlijk ben ik daar pas vanmiddag op zijn vroegst 16.00u aan toe. Mijn fietscomputertje verklapt dat wij zo’n 36 kilometer hebben afgelegd. Van de organisatie verneem ik dat er ongeveer 650 deelnemers waren, waaronder deze keer veel schoolgaande jeugd. Dat was in het kader van het “Lekker Fit programma” waarbij deze jeugd door te gaan sporten gestimuleerd wordt tot een gezonde en actieve leefstijl. De LWC is één van de Verenigingen die hierbij een rol in speelt. En verder (slechts) twee noemenswaardige incidenten die terug te voeren zijn op een stuur- en een remfoutje. Ons avontuur zit er weer op en wij fietsen door de inmiddels vallende regen op “topsnelheid” terug naar Overdinkel. De verdere dag blijft het aan een stuk door regenen. Wij hebben wat dat betreft dus geluk gehad. Ik kijk in ieder geval terug op weer een verrassende en prachtige mtb route. Dwars door het zo groene en fraaie coulisselandschap waar Twente bekend om staat.
En dan tot slot. Uiteindelijk vermeldt mijn fietscomputertje bijna 50 kilometer totaal. Thuis lekker onder de douche en pas om dik 16.00u mijn welverdiende flesje Gulpener Wintervrund (is dat eigenlijk wel bokbier??). Ook geniet ik nog wat van de TV beelden EK baanwielrennen vanuit Apeldoorn. Prachtige sport. Ik neem mij voor om alvast in te schrijven voor de editie Heuvelentocht van 2020. Ook neem ik mij voor om dan (weer) wat kilootjes kwijt te raken want nadat ik gedoucht had verscheen er op mijn weegschaal in dikke vette digitale cijfers………… 93 kilo.
De Losserse Wieler Club organiseerde op zondag 20 oktober de jaarlijkse Twentse Heuvelentocht, waar ondanks het mindere weer, ruim 600 deelnemers op afkwamen. Elk jaar fiets ook Jan Riedeman mee en schrijft hierover onderstaand verslag.
… Hey Jan, ga je a.s. zondag nog de Twentse Heuvelen Tocht fietsen…?
Zo luidde de “whatsapp” boodschap van mijn vriend Johan op zaterdag 18 oktober 2019. Ik wist dat de tocht er weer aan stond te komen, maar schrok toch een beetje. De tijd vliegt, het is inmiddels alweer een jaar geleden dat wij onze jongste door de LWC georganiseerde Heuvelentocht hebben gereden. Het werd de lange route en die fraaie tocht is mij bijgebleven. Wel stelde ik toen vast dat als ik in 2019 deze tocht weer ging ondernemen er wel wat kilootjes van mijn 93 af zouden kunnen. Nou dat moest het komende jaar makkelijk te doen zijn, leek mij zo.
Voorbereiding
Ik ben inmiddels dus weer een jaartje ouder geworden (en ga op mijn 70e levensjaar aan). De avond voor de Heuvelentocht heb ik nog een feestje. Ik presteer het om slechts Grolsch Radler te nuttigen. En dan ook nog eens de “nul punt nul” variant. Ook lig ik zelfs op tijd in bed want morgen moet er gepresteerd worden. En dat kwam omdat ik het vorige weekend het Bokbierfestival in de Beiaard uitbundig vierde. Daardoor kon ik de volgende ochtend absoluut niet meekomen met het clubje “Young Bikers” waarmee ik iedere zondagmorgen een MTB rit van een kilometertje of 40 volbreng. Gewoonlijk zonder al te veel moeite.
Wij spreken af, Johan haalt mij zondagmorgen om 08.55u op vanaf mijn huisadres (tenzij het regent). Het is echter droog, dik tien graden en vrijwel windstil. Buienradar voorpelt tot diep in de ochtend geen neerslag. Ik sliep wat onrustig want ik was wat zenuwachtig. Wat voor avonturen gaan wij namelijk beleven? Ik vul mijn bidon met isotoon poeder (van de Action) aangelengd met water alsook een tablet magnesium. En voor de smaak nog wat tabletten vitamine C. In de koelkast staat een flesje “Wintervrund” van de Gulpener Bierbrouwerij op mij te wachten. Voor het geval dat ik de Heuvelentocht tot een goed einde ga brengen.
Het had de afgelopen dagen veel geregend en dan zijn de vaak zompige bos- en graspaden lastig te berijden. Johan scheurt mijn straat in, het is……. 08.55u. Met de mtb’s achterop zijn auto rijden wij naar ons vertrekpunt in Overdinkel. Het gaat woest snel want Johan wenst nog vóór sluiting van het inschrijftijdstip te arriveren. Hij catapulteert zijn bolide over de talloze verkeersdrempels. Het zou zo maar kunnen dat onze bikes op die manier op ongeplande en ongecontroleerd wijze los kunnen raken van de op de trekhaak bevestigde fietsdrager. Ik bid er voor om met ongeschonden materiaal te kunnen vertrekken. Mijn gebed wordt verhoord.
Vanaf Overdinkel een kleine 7 kilometer met de fiets in een clubje richting inschrijfpunt. Wij zijn dus nog met z’n vieren. Ik maak kennis met een afgetraind ogende jonge vrouw en een collega die een fiets berijdt met accu-ondersteuning. Ik heb de overtuiging dat ik het zwaar ga krijgen. En dat zou zomaar kunnen want al op weg naar de Steenfabriek moet ik naar het buitenblad.
Onderweg moet ik tot mijn verbijstering vast stellen dat mijn achterremblokjes tegen het wiel blijven drukken. Gelukkig staat er bij de Steenfabriek een service busje van Ten Tusscher. De twee (nog jong ogende) monteurs verhelpen op vakkundige wijze in no time het euvel. Ik ben dankbaar en schets hen nog even heel kort dat ik het vorige week dus blijkbaar moeilijk had door die hangende remblokjes in plaats van het Bokbier. Maar ik krijg slechts de wijze(!) opmerking “…of ik dat verhaal zelf wel geloof…”.
Bij het inschrijven ontvangen wij een prachtig plastic deelnamebewijs dat aan ons stuur kan worden bevestigd. Ik noteer (wellicht wat overmoedig) een vinkje bij de afstand 52 kilometer. Wij zijn laat genoeg om de “wedstrijdrijders” al voor ons te hebben zien vertrekken. Een keurig verzorgd ogende dame van zeer volwassen leeftijd sluit zich bij het clubje van mijn vriend Johan aan. Die dame gaat gaandeweg het parcours grote indruk op mij maken. Wij zijn dus met z’n vijven en vertrekken.
De rit
En weer gaat het dwars door de voormalige Steenfabriek, leuk. Direct daarna worden wij tegengehouden als wij de Oldenzaalsestraat willen oversteken. Dat tegenhouden gaat trouwens nog wel een paar keer gebeuren. Via het Oldenzaalse Veen een gemeen stukje grasland in de berm van de N732 tussen Lonneker en Losser. Daarna volgt het boslandschap Lindermaten, het houten hek staat deze keer heel uitnodigend voor ons open. Het is al genieten van prachtige herfstkleuren. Toch blijft het opletten want op het blubberige bospad Penninkskottenweg wordt (ver) vóór mij in de remmen geknepen. Ik rij achteraan en zie mij (als bij een harmonica) langzaam via de schuine kant de sloot in rijden. Met kunst en vliegwerk blijf ik gelukkig op de been……. uuuuuuh, op de fiets. Dwars door het Haagse Bos en richting de Judithhoeve. Slaan wij daar trouwens niet (onbedoeld) een kort stukje bospad over? Wel volgt het single track achter Losser Hof met als slot een steil hellinkje (omhoog). Wij moesten even file rijden want er is door een nog jonge deelnemer een stuurfoutje gemaakt. Her en der fietsen op de grond maar er is voldoende zorg rondom “het menneke”. Wij denderen met dik 40 km/u parallel aan de A1 en besluiten op de routesplitsing (toch) voor de 34 kilometer te kiezen. Kort daarna volgt voor mij (precies op tijd) de eerste pauze bij een prachtige boerenschuur. Het weer werkt mee, nauwelijks wind een graadje of 12 en verder wat licht mistige vergezichten. Een warm kopje thee en een krentenbol kikkeren mij weer op.
Al snel weer verder, wij schampen de top van de Paasberg en moeten even later na veel blubber de Tankenberg omhoog. Ik hoor op de Brandsweg een achter mij rijdende deelnemer op een houten bruggetje keihard tegen de grond gaan. Hij kan gelukkig weer verder. Maar toen sloeg ook het noodlot voor ónze e-biker toe want hij kreeg geen ondersteuning meer van de accu. En dan wordt het zwaar trappen. En dan zie ik tot mijn verrassing een stukje ongekende saamhorigheid. Op de steilste stukjes krijgt onze acculoze mtb’er een duwtje in de rug van beide dames! Zo bedwingen zij o.a. de Wilmersberg. Op de onverharde Koppelboerweg denderen wij langs het spoor (waar ook het traject van de Trans Siberië Express langs loopt) weer naar beneden (wel op de vele voetgangers blijven letten). Daarna weer even klimmen. Wij steken de A1 weer over en duiken het prachtige boslandschap in met die mysterieuze naam Duivelshof. Maar dan volgt ook een lang stuk drassig grasland. Ik ga nog liever een “berg” op (bijvoorbeeld de Hakenberg). Inmiddels begint het een heel klein beetje te miezeren. Het allerlaatste stukje onverhard slaan wij over en rijden rechtstreeks over asfalt richting Steenfabriek.
En daar spuit ik om 11.45u nog even snel de kilo’s modder van mijn mtb. Weer terug bij het clublokaal een (echt!) overheerlijke kop erwtensoep. Ik sluit mij aan bij het tafeltje waar de overige 4 deelnemers van ons clubje mij verrassen met een koel flesje Grolsch Herfstbok. Maar eigenlijk ben ik daar pas vanmiddag op zijn vroegst 16.00u aan toe. Mijn fietscomputertje verklapt dat wij zo’n 36 kilometer hebben afgelegd. Van de organisatie verneem ik dat er ongeveer 650 deelnemers waren, waaronder deze keer veel schoolgaande jeugd. Dat was in het kader van het “Lekker Fit programma” waarbij deze jeugd door te gaan sporten gestimuleerd wordt tot een gezonde en actieve leefstijl. De LWC is één van de Verenigingen die hierbij een rol in speelt. En verder (slechts) twee noemenswaardige incidenten die terug te voeren zijn op een stuur- en een remfoutje. Ons avontuur zit er weer op en wij fietsen door de inmiddels vallende regen op “topsnelheid” terug naar Overdinkel. De verdere dag blijft het aan een stuk door regenen. Wij hebben wat dat betreft dus geluk gehad. Ik kijk in ieder geval terug op weer een verrassende en prachtige mtb route. Dwars door het zo groene en fraaie coulisselandschap waar Twente bekend om staat.
En dan tot slot. Uiteindelijk vermeldt mijn fietscomputertje bijna 50 kilometer totaal. Thuis lekker onder de douche en pas om dik 16.00u mijn welverdiende flesje Gulpener Wintervrund (is dat eigenlijk wel bokbier??). Ook geniet ik nog wat van de TV beelden EK baanwielrennen vanuit Apeldoorn. Prachtige sport. Ik neem mij voor om alvast in te schrijven voor de editie Heuvelentocht van 2020. Ook neem ik mij voor om dan (weer) wat kilootjes kwijt te raken want nadat ik gedoucht had verscheen er op mijn weegschaal in dikke vette digitale cijfers………… 93 kilo.
Door: Theo Kip
Woon sinds 1982 in Losser. Verzorg voor Hallo Losser "Sport en Hobby" en Duurzaamheid / Energietransitie.
