Sandra: een zoektocht vanuit De Zoeke.

Bij de pakken neerzitten is geen optie. Over één nacht ijs gaan is ook geen optie. Na de voor- en nadelen op een rijtje te hebben gezet besluiten ze na een weloverwogen beraad een aanvraag voor een adoptiekind te doen. Er volgt een zee van onderzoeken door allerlei instanties die onderzoeken of ze wel een geschikt en veilig gezin te kunnen vormen. Antecedenten worden nagetrokken, familieleden worden gescreend.

7 jaar.

Na 7 jaar op een wachtlijst te hebben gestaan, wordt dan eindelijk het fiat gegeven. Ze reizen af naar Colombia om hun kind Erwin, een jongentje van een paar maanden oud op te halen. De papieren rompslomp was grotendeels in Nederland afgewikkeld. Na 10 dagen Bogota in Colombia ging de reis terug naar Nederland. Ze deden gelijk een aanvraag voor een tweede adoptiekind. De procedure zoals die voor de aanvraag van Erwin was gegaan die hoefde niet meer.

Voor het tweede kind, naar later bleek dat Sandra te zijn, konden de papieren in Colombia geregeld worden. Omdat er op het moment dat ze in Bogota de papieren voor adoptie geregeld hadden en de rechter enkel nog zijn toestemming moest geven en een stempel zetten, was er een bomaanslag op een rechtbank waarbij 11 doden te betreuren waren. Ze hadden hun kind Sandra inmiddels, maar mochten zonder toestemming van de rechter met het kind het land niet uit.

De rechters staakten met als eis dat de rechtbanken beter beveiligd werden en de kleine Sandra, haar adoptief broertje Erwin en Dinie en Hennie hebben twee maanden in een hotel gezeten, tot dat de rechtbanken weer open gingen. Een zware bevalling. In Nederland gekomen verliep de jeugd van de beide kinderen bij hun Nederlandse ouders naar wens. Een geweldige vader en moeder en geweldige kinderen die opgroeiden zoals dat hoort. Dinie en Hennie hebben er tegenover de kinderen nooit geheimzinnig over gedaan dat het niet hun natuurlijke kinderen waren.

Heteluchtballon.

“Vroeger als klein kind begreep ik natuurlijk niet wat adoptie was. Ik dacht dat ik hier in de buurt ergens uit een heteluchtballon gevallen was en dat mijn vader en moeder mij gevonden hadden en dat het heel gewoon was om mij op te voeden.” zegt Sandra die van haar natuurlijke moeder de namen Maria Del Pilar mee kreeg. Ze is geboren in Bogota op 21 augustus 1991. Dochter van Castaneda Sierra. Jongste van een gezin van 4 kinderen, de vader was op z’n zachts gezegd niet blij was met de geboorte van zijn dochtertje. Ze had 3 broers. Vader verliet het gezin, en moeder heeft in het grootste geheim en met groot verdriet haar dochtertje ter adoptie afgestaan. Dit geheim heeft ze 24 jaar bewaard. Slechts één tante, tante Rosa, wist van de affaire.

De kinderen Schnieders groeien op. Erwin is een echte broer van zijn kleine zusje en beschermt haar zoals een broer dat betaamt. Sandra wordt kapster in Hengelo. Ze verlaat haar geliefde ouderlijk huis in de Zoeke en gaat samen wonen met haar vriend Argenies Coffie uit Curaçao. “Ik heb natuurlijk altijd geweten dat er ergens in Colombia een vrouw was die mijn natuurlijke moeder was. Toen ik 18 jaar oud was kreeg ik de behoefte haar te zoeken maar mijn vader en moeder vonden dat eigenlijk nog te vroeg. Wel hebben ze altijd gezegd als jij je moeder wilt vinden zullen we je helpen. Zij wisten ook niet wie mijn moeder was. Ze hadden alleen een achternaam van haar en wisten dat ik het vierde kind uit het gezin was.

Ze hadden geen foto niets. Ik werd natuurlijk steeds nieuwsgieriger en nieuwsgieriger. In januari van 2014 raakt een collega van mij in verwachting, dus die zwangerschap heb ik van dicht bij mee gemaakt. Ik dacht toen, dat heeft mijn moeder ook meegemaakt, en ik vond dat zij het recht had om te weten wat er met haar dochter is gebeurd. Ik nam haar niets kwalijk want mijn vader en moeder hebben me wel duidelijk gemaakt dat ze niet anders kon en dat ze mij uit pure liefde heeft afgestaan. Een kennis van mij die ook uit Colombia geadopteerd was vertelde mij dat ze haar moeder in Colombia had gevonden en bezocht had. Op dat moment heb ik mijn ouders gebeld en hebben we samen de zoektocht in gang gezet.

Via via kwam ik in contact met de organisatie Los Hijos (De Kinderen). Deze organisatie is opgezet door mensen die op de een of andere manier met adoptie uit Colombia te maken hebben. Het is een Nederlandse organisatie. We bezochten de contactpersoon Myrthe. We hadden de adoptiepapieren bij ons. Los Hijos heeft haar contactpersonen in Colombia die daar alles uit kunnen zoeken. Ik moest persoonlijk mijn adoptiedossier opvragen, wat ik per mail ook gedaan heb. Hier stond veel meer in dan hier bij ons bekend was. Er zat een kopie van het paspoort van mijn natuurlijke moeder in en een zwart/wit foto van haar. Doris (het contactpersoon in Colombia) heeft mijn moeder toen opgespoord en haar verteld dat haar dochter naar haar op zoek was.

De eerste vraag die mijn moeder stelde was –waar is ze?- . Doris heeft haar dat uitgelegd en ze was heel erg blij. Intussen had ik al foto’s van baby tot nu aan Doris gestuurd die ze mijn moeder heeft laten zien. Mijn natuurlijke moeder was dolblij met mijn zoektocht. Zo kwam ik er ook achter dat ik nog een jonger halfzusje Maryana (15 jaar) had en dat ik drie oudere volle broers had. Andres 32 jaar. Miquel 31 jaar en Cristian 28 jaar. Mijn broers en zusje in Bogota waren compleet verrast. Ze hebben nooit geweten van mijn bestaan. Wel hebben ze mijn natuurlijke moeder alle steun toegezegd en ze staan vierkant achter haar destijds genomen beslissing.”

Familia.

“Uiteindelijk hebben we met de familie hier besloten om mijn natuurlijke moeder te bezoeken in Bogota. Ik heb toen de naam Familia op mijn arm laten tatoeëren. De reis, rootsreis genoemd, werd georganiseerd door Los Hijos. Vijf gezinnen namen aan deze reis deel. Vijf gezinnen met elk een geadopteerd kind uit Colombia. Wij waren met vijf personen. Mijn ouders, mijn broer Erwin, mijn vriend Argenies en ik. Op18 juli 2015 zijn we in Colombia aangekomen.

Twee dagen later vond, ’s middags om 16.20 uur, in een hotelkamer in Bogota de ontmoeting tussen mij en mijn natuurlijke moeder plaats. De ontmoeting vond in een hotelkamer plaats omdat de huidige echtgenoot van mijn natuurlijke moeder niet op de hoogte was van mijn bestaan. Ze waren in totaal met acht personen. Mijn moeder, tante Rosa die vanaf het eerste moment van mijn moeders geheim wist, mijn broers, schoonzussen en mijn halfzusje Maryana. Ik was doodzenuwachtig. Mijn moeder (57) had zich op haar best gekleed. Ze omhelsde me en die omhelzing duurde ruim een kwartier. Het klikte meteen tussen haar en mij. Ze vertelde mij over haar grote verdriet dat ze mij destijds moest afstaan. Ze kon niet anders en heeft het uit liefde gedaan.”

Gracias.

“Ze heeft mijn Nederlandse ouders wel duizend keer bedankt dat ze me opgenomen hebben en voor de liefde die ze me gegeven hebben. Mijn natuurlijke broers bedankten Erwin wel duizend keer omdat hij al die jaren de grote broer van het hun kleine zusje was geweest. We hebben gelachen en we hebben gehuild. Mijn natuurlijke moeder vroeg me of ze mij een hapje mocht geven van de taart die op tafel stond. Hiervoor hadden ze mij gewaarschuwd vanuit Los Hijos. Het schijnt dat dat een natuurlijke reactie van een moeder is die haar kind als baby heeft afgestaan, ze gaan direct moederen. In haar ogen was ik nog steeds haar kleine meisje.

We spraken af voor de volgende ontmoeting. Die vond plaats bij tante Rosa (88). In ons bijzijn werd de maaltijd klaar gemaakt. Dit is een soort eerbetoon aan de gasten. Mijn moeder en tante Rosa hebben een typisch Colombiaans gerecht voor ons gemaakt. Ajaico, dat is soep met mais en rijst met kip en avocado. Daarna zijn we in een park gaan wandelen en hebben honderduit gepraat over het verleden en de toekomst. Toen we terug kwamen bij de woning van tante Rosa was het hele huis versierd. Dit hadden ze gedaan omdat mijn vader een paar dagen te voren jarig was geweest. Weer werd van alle kanten de dankbaarheid getoond voor mijn opvang in Nederland. Het was een hele mooie dag en als hoogte punt heeft mijn vriend me ook nog ten huwelijk gevraagd in het bijzijn van de hele familie.”

Terug naar Nederland.

“Nadat we nog wat genoten hebben van Colombia, komt dan het onvermijdelijke moment dat we terug moeten naar Nederland.  Op vrijdag 7 augustus kwam de hele familie naar het hotel om de laatste dag samen door te brengen. We hebben met z’n allen wat gegeten in een restaurant. En daarna nog wat gedronken bij ons op de hotel kamer. Mijn Colombiaanse moeder vertelde me dat dit afscheid nog erger was als het afscheid toen ze mij ter adoptie afstond. Ook vertelde ze dat ze haar geheim in haar graf had meegenomen als ik de zoektocht niet op touw had gezet. En ze vindt het heel erg dat ze niet weet wanneer ze me weer ziet. Het afscheid werd steeds uitgesteld. Eerst vertrokken mijn broers met aanhang.

Zo werd het beetje bij beetje afgebouwd en heb ik onder zeer emotionele omstandigheden afscheid genomen van mijn Colombiaanse Moeder. Ik heb een ontzettend voldaan gevoel dat we dit gedaan hebben. We kunnen via Whatsapp en Skype veel contact met elkaar houden. Mijn ouders in Nederland zijn ook heel blij dat alles zo verlopen is. Mijn broer Erwin is ook blij dat hij dit meegemaakt heeft maar is zelf nog niet zover dat hij dergelijke stappen wil ondernemen. Maatschappelijk gezien staat mijn familie in Bogota op een goed niveau, dat is voor mij ook een fijn gevoel. Ze maken zelfs plannen om mij een keer in Nederland te bezoeken. Tot die tijd hoop ik vaak terug te gaan naar Colombia, het is een prachtig land.”

Bedankt.

“Ik wil mijn ouders graag bedanken voor alles wat ze voor mij hebben gedaan. De onvoorwaardelijke liefde die ze me altijd hebben gegeven en voor de steun en stimulans om dit avontuur aan te gaan. Ik ben heel blij en dankbaar dat zij daar aan hebben deel genomen ik had het zonder hun nooit kunnen en willen doen. We zijn samen een hele ervaring en familie rijker.”