Gezondheidszorg

Dag van de verpleging: veranderingen door de jaren heen

Dag van de verpleging: veranderingen door de jaren heen

Als klein meisje van 4 of 5 jaar oud zag ik mijn oma in een groot  bed met een wit kanten sprei liggen waar ze werd verzorgd. Vanaf dat moment wilde ik verpleegster worden.

Opleiding.

September 1968 begon ik op 17 jarige leeftijd, met de vooropleiding in het toenmalige Kon. Juliana  Ziekenhuis in Hengelo.

De vooropleiding duurde 3 maanden, daarna kreeg je de aanstelling en mocht ik in het ziekenhuis de opleiding beginnen.

Aanstelling

Het was een in-service opleiding en je was verplicht intern in het zusterhuis te wonen, minimaal 2 jaar lang. Mijn start als leerling is zo anders als tegenwoordig, we droegen kapjes , schorten en panty's, haar verplicht op gestoken.

De panty's mochten pas uit, als er een briefje van de directrice op de afdeling hing, waarop stond, dat ze uit mochten, dan was het wel  zeker 30 graden, en geen airco in het ziekenhuis. 

En de oudere jaars leerling moest je met u aanspreken, anders werd je hierop aangesproken. Als de hoofdzuster binnen kwam, stond je op om haar een stoel aan te bieden.

Liep de dokter visite dan stopte de zorg en stond je bijna in de houding.

Leerlingen droegen een blauw vest en blauwe schoenen en gediplomeerden wit. We hadden werkdagen van 9 uur. Nachtdiensten van 10 dagen en je moest daar echt niet over klagen.

Je werkte in de 4 jarige opleiding op elke afdeling: interne-, chirurgie-, verloskunde, kinder- en couveuseafdeling, noem maar op.

Theorie en praktijk.

Het maakt  je wel veel completer als verpleegkundige, praktijk, theorie en ervaring samen. Dat is volgens mij veel beter, dan zoals nu, eerst theorie , dan ben je officieel wel verpleegkundige, maar totaal geen praktijk ervaring. Ik vergelijk het soms wel met een rijbewijs, zodra je dit haalt leer je pas rijden.

Ook de duur van de  verzorging was anders, iemand die geopereerd werd bijvoorbeeld aan de galblaas lag er 3 weken, nu 3 dagen.

's Middags was er ruimte om de patienten nog even op te frissen en bedden recht te trekken, heup fracturen lagen ongeveer 8 tot 9 maanden en hadden grote doorlig plekken door bedrust. Nu krijgen zo snel mogelijk een hiervoor speciale matras. Vandaag de dag staan ze de volgende dag al naast het bed, vaak met een totale nieuwe heup.

Een intensive-care of recovery bestond toen nog niet, we gingen naast de patient zitten tot hij wakker was. Op een hartafdeling mocht je alleen werken vanaf dat je 3e jaars was.

Handdoeken om de deur, dat zodra er een alarm af ging, je de dokter thuis kon bellen. Tja nu ondenkbaar.

Infuusfles en spuiten van glas (zie foto) nu alles disposible.

Spoedeisende hulp.

De ontwikkeling in de hartchirurgie en vaatchirurgie is gewoon geweldig, wat zijn daar nu levens mee gered. Ik ben 38 jaar werkzaam geweest op de spoed eisende hulp, de laatste 27 jaar in het MST. Tja daar kun je een boek over schrijven over de veranderingen.

Het begon met een  dienst van vrijdag tot maandag en dan heb je soms maar een paar patienten, want er kwamen echt geen patienten zonder een verwijsbriefje van de huisarts.

Je had eerst een heel weekend dienst. Toen werd het een dag, waar de arts gewoon thuis was, jij deed dan de eerste zorg.

Negen jaar zo gewerkt, toen werd het verplicht dat de arts aanwezig was, een hele verbetering.

Daarna kwam er een collega bij etc. en de laatste jaren 5 a 6 collega's en een secretaresse, meerder artsen, trauma team, reanimatie team. Mooie trauma kamers met alle voorzieningen.

Letsels.

Ook de letsels zie je door de tijd heen veranderen, 's ochtends vingers in de machine (vaak slaperig),  zie je nu haast niet meer door de  beveiligde apparaten. 

Schedelletsels bij bromfietsers namen af door de verplichte helm.

Toch zijn er nog steeds dezelfde letsels, die je elk seizoen tegen komt. 

Het eerste schaats weekend, wachtkamer vol met botbreuken.

Het eerste mooie weekend, de motoren weer op de weg en het verkeer is er nog niet aan gewend. 

Jongeren duiken in ondiep water, dwarslaesie.Kan het dan ook niet laten, als ik het  zie om ze waarschuwen.

Kinderen achter op de fiets, spaakverwondingen, omdat er geen jasbeschermer op zit.

Trampolines, ondingen, hoe leuk ook, zoveel letsels, als ze slecht geinstalleerd zijn.

Kinderen op schoot in de auto, schieten alle kanten op bij een botsing, ze denken, och dat kleine stukje en dan niet te vergeten het vuurwerkletsel. 

Het verplicht aanwezig zijn van trauma teams bij grote trauma's red levens.

Het ambulance personeel vroeger, deden dit naast hun baan, ze hadden een ehbo diploma, ze waren bereikbaar. 

Nu begint de behandeling op straat of in de auto, dat red ook veel levens. Het zijn gespecialiseerde verpleegkundigen.

Het was voor mij ook een hele ervaring om een dag mee te mogen vliegen met de trauma heli net een kleine OK in zo'n kleine ruimte.

Wachtkamer.

Het werken op de spoed is heftig en mooi, veel ellende en verdriet staan er op mijn netvlies, één geval zal ik nooit vergeten.

Een moeder had gevochten voor de voogdij van haar zoontje, toen ze bericht kreeg dat het gelukt was, gingen ze samen naar de stad om leuke dingen te kopen voor zijn kamertje. 

Hij rent de straat over en wordt geschept door een auto, in het ziekenhuis is hij overleden.

Het intense verdriet van de moeder was verschrikkelijk, ik heb haar begeleid en dan is het soms ook heel  moeilijk om het droog te houden.

Elke SEH verpleegkundige maakt het mee, door elkaar op te vangen en het van je af te kunnen praten, kun je hiermee omgaan. 

Na dit gebeuren, ga je toch weer verder met je werk en haal je  de volgende patient uit de wachtkamer. En dan wordt er gezegd "zo heb je koffie op" (zag mij natuurlijk lopen met blad met kopjes en koffie voor de familie). Tja, dan slaak ik een zucht en denk ik, zal ik wat zeggen? Nee, laat maar hij weet ook niet beter.

Laat me duidelijk zijn, er is geen enkele verpleegkundige die het leuk vindt om patienten lang te laten wachten in de wachtkamer. Het gaat soms niet anders. 

MTH.

Door de hoge werkdruk en de fysieke belasting op oudere leeftijd ben ik daar gestopt. Op dit moment ben ik werkzaam als MTH (Medisch Technisch Handelen) verpleegkundige bij Maartje in de thuiszorg. Antibiotica's geven via het infuus, palliatieve sedatie. etc.

Deze zorg lijkt veel op de zorg van vroeger, meer tijd en aandacht voor de mensen, een op een zorg, daarom vindt ik dit werk geweldig.

Het werken in de zorg is nog steeds prachtig, er wordt nu echter veel meer rekening gehouden met je,  als ik bv kijk naar de zwangerschap,  vroeger werkte je gewoon tot 6 weken voor de bevalling incl. nachtdienst en je begon 6 weken erna, er werd daar echt geen rekening mee gehouden, dat was jouw probleem. 

Op het moment dat ze nu horen dat ze zwanger zijn, gaan ze tegelijk al uit de nachtdienst.

Kleinkind.

Dit jaar ben ik 48 jaar werkzaam in de zorg en ik hoop de 50 jaar bij Maartje vol te maken.

Speciaal cadeautje voor mij, dat op de dag van de verpleging 12 mei mijn eerste kleinkind 11 jaar geleden is geboren.

Vensters: 
afbeelding van Stineke Niehenker

Door: Stineke Niehenker

Mijn beroep is MTH verpleegkundige in de thuiszorg (Medisch Technisch Handelen) bij Maartje, al meer dan 50  jaar in de zorg werkzaam, waarvan 38 jaar Spoed Eisende Hulp.  Vanwege mijn lange ervaring in de zorg heeft gezondheidszorg dan ook mijn speciale interesse en daar wil ik mij ook graag voor inzetten. contactpersoon sociale kaart