Een donkere wolk 

Vrolijke klant

Zo’n drie jaar zat Truus bij ons in de praktijk. Een vrolijke klant, 86 jaar oud, met toch wel een moeilijk leven achter zich, waar ze zich dapper doorheen sloeg. Nooit klagen, nooit zeuren, altijd wat van maken was haar levensmotto. Vol levenslust. Met haar 2 zussen op vakantie gaan was haar lust en haar leven. Het kon niet vaak genoeg en niet ver genoeg. Heel erg hing ze aan het leven. Bij onze kennismaking vertelde ze over zichzelf en over een donkere wolk die over haar leven hing. Niet alleen over haar eigen leven maar ook over dat van haar dochters en kleinkinderen: het overlijden van haar man (vader en opa). Twaalf jaar geleden was het maar het leek gisteren gebeurd te zijn.

Pijn

Wekenlang lag hij in de woonkamer op een bed met veel pijn. Pijn die moeilijk onder controle te krijgen was. Pijn afkomstig van een uitgezaaide longkanker. Wat ze vooral miste was de hulp en steun van haar huisarts. Niet alleen zij maar de hele familie voelde zich in de steek gelaten.

Onder helse pijnen en benauwdheid stierf hij. Het was een enorm pijnlijke periode. Een periode die, nu na al die jaren, nog steeds boven haar en haar familie zweefde. “Ik hoop dit nooit mee te maken.” zei ze.

Helaas

Maar helaas: november 2017 werd bij haar een grote longtumor gevonden, die niet meer te behandelen was. Daarmee kwam ze in een palliatief traject dat wil zeggen dat ze niet meer kon genezen. Daarmee komt dan de persoon op de voorgrond te staan en niet meer zozeer de ziekte. Alles draait er om om het haar comfortabel te maken. Truus was aangeslagen maar niet verslagen. Sterker nog, nadat ze weer een beetje bijgekomen was van het slechte nieuws, zei ze “Ik laat me er niet onder krijgen.” en plande een volgende vakantie met haar zus. Dubai werd het.

Wekelijks

Wekelijks bezocht ik haar en we praten over van alles, maar ook uitgebreid over hoe het moest als haar tijd gekomen was. Vooral over die donkere wolk die gekomen was rondom het overlijden van haar man. Ik beloofde haar dat dat niet zou gebeuren. “Ik ga voor je zorgen en dat doen je dochters ook.” Het stelde haar gerust maar toch merkte ik dat het thema maar aan de orde bleef komen. Alsof ze hiermee wilde zeggen: “Ik moet het eerst zien.” en dat ging nou net niet.

Haar dochter had al gezegd “Mam, als het niet meer gaat kom je bij mij.” Een hele mooie en geruststellende gedachte. Wekelijks bleef ik haar bezoeken en wonder boven wonder leek het alsof Truus weinig last had. Natuurlijk, soms sloeg de angst toe, soms midden in de nacht, soms tot paniek toe. Soms was ze ook erg verdrietig maar het was allemaal van korte duur. Iedere keer weer richtte ze zich op en ging ze vol goede moed verder. Maakte plannen en dan leek het alsof ze totaal geen last had van haar ziekte. Dat het zo niet kon blijven duren wist ze en we spraken er ook heel open over. Maar iedere keer ging het over die donkere wolk.

Meer medicatie

En iedere keer probeerde ik haar gerust te stellen. Wekelijks komen, ze ging er aan wennen want Truus was dat niet gewend. Kon alles zelf, deed alles zelf. (Terwijl haar beide dochters natuurlijk op de achtergrond heel veel deden.) Nog niet zo heel lang geleden, liet ze zich tegenover mij ontvallen dat ze het toch wel heel fijn vond dat ik regelmatig kwam. Dan toch, in mei, juni begint Truus pijn te krijgen en wordt ze ook kortademig. Medicatie helpt maar de pijn neemt toe. Nog meer medicatie. Ze slaapt daardoor veel. Ze blijft echter strijdbaar. Eind juni bespreek ik samen met haar dochters of het toch niet beter is om een bed in de kamer te plaatsen. Ze kan dan al eigenlijk niet meer naar boven. Ze wil niet, vindt het een moeilijke stap, maar toch, een paar dagen later geeft ze zich gewonnen en komt er een bed in de kamer en ook de thuiszorg wordt ingeschakeld. Ik bezoek haar dan al twee keer per week en we blijven praten.

Omringd door … en het middelpunt van …

Het is warm en Truus is klein behuisd. Ze vertelt me dat ze het fijn zou vinden op de veranda van haar dochter. Ik bel haar dochter die geen seconde hoeft na te denken: “Dan komt ze nu bij mij.” En ze gaat met haar bed naar haar dochter. Daar is het een zoete inval met kleinkinderen en ook achterkleinkinderen. Oma is omringd door familie en het middelpunt van alles. Hoe mooi is dat. Het ontroert me, om haar zo te zien. Afgelopen week is ze omringd door haar beide dochters, hun kinderen en achterkleinkinderen in alle rust ingeslapen. Ze kon ook afscheid nemen van vrijwel iedereen.

Compliment

Haar dochter zei na haar overlijden met heel veel tranen: “Zo wil ik ook overlijden.” Een groter compliment kunnen we met ons allen niet krijgen. De donkere wolk is niet weg, die blijft, maar er zijn nu ook andere wolken aan de hemel. Lichte wolken.