De man met nummer 24

De keurige structuur is veranderd, geen groen meer te zien. Dekens, plastic tassen met kleren. Kinderen die rondrennen en mensen die op hun bed liggen. Ik voel me in eerste instantie bezwaard alsof ik maar zo bij iemand de slaapkamer binnenwandel.

Dan drukt een jochie op een driewieler me een stapel kleurboeken in de hand. "For you". Voordat ik iets kan zeggen besef ik dat ik er in geluisd ben. Ik accepteer mijn nederlaag en breng de boekjes terug naar de kinderzaal. Vol met kinderen die kleuren, steppen en stoeien. Ik leg de boekjes op een tafeltje en ga terug naar de grote zaal.

Daar word ik aangesproken door een man die over voetbal begint te praten. In gebrekkig Engels en met veel hand en voet gebaren knopen we een soort van gesprek aan. Hij blijkt meer te weten over het Nederlandse voetbal dan ik. Dat is trouwens ook geen kunst.

Ik hoor een tiener Turkse woorden zeggen en hij is verbaasd dat ik hem in het Turks aanspreek. Niet dat ik het vloeiend spreek maar hij blijkbaar ook niet. Al snel komen er meer Syrische jongeren deelnemen aan het gesprek in halfbakken Turks. Over koetjes en kalfjes, leeftijd, gezin en natuurlijk over voetbal.

Mensen die in meerdere opvanglocaties zijn geweest hebben een aantal koffers met kleding naast hun bed staan. Mensen die hier net zijn hebben alleen een plastic tas met wat spullen. Of zelfs dat niet. Ik zie kinderen op blote voetjes en tieners met teenslippers. Goed om te horen dat er veel spullen worden gebracht.

Dan moet er een man naar de tandarts. Hij komt uit Irak en heeft al weken kiespijn. 

Het is meneer 24. Elke vluchteling heeft een polsbandje met een nummer. Dat lijkt afstandelijk maar het is wel heel praktisch. Het is vrijwel ondoenlijk de namen uit te spreken laat staan te onthouden.

Meneer 24 is 56 jaar, drie jaar ouder dan ik ben. Hij is met zijn gezin de Turkse grens overgestoken en dwars door Turkije gereisd om met zo'n rubberboot naar Griekenland te varen. Dan door de Balkan naar Oostenrijk, Duitsland en uiteindelijk in Nederland terecht gekomen. 

Hij voelde zich onderweg nergens welkom. Maar hier wel zegt hij bedeesd en geëmotioneerd. Jullie zijn behulpzaam en vriendelijk, dat hadden we niet verwacht. Geen gemakkelijk gesprek via een tolk, maar wel duidelijk.

Samen met de tolk, een leuke jonge dame uit Vriezenveen, lopen we door het dorp naar de praktijk van tandarts Plantema. Röntgenfoto's worden gemaakt en vier kiezen getrokken. Hij is blij en zeer dankbaar dat hij geholpen is. Op weg terug lopen we langs de oranje plastic container die een week geleden nog in brand werd gestoken. "Geen vluchtelingen in Losser, anders gaat alles in brand" stond op het briefje. Ik moet een gevoel van plaatsvervangende schaamte onderdrukken.

's Avonds thuis met de voeten op tafel. Het was niet vermoeiend maar wel zeer indrukwekkend. We kijken een film. The Boy in the Striped Pyjamas. Het verhaal over Bruno en Shmuel. Over mensen met een nummer. Een film die nog maar eens duidelijk maakt dat haat niet aangeboren maar aangeleerd is. Pff, daar zou die brandsticher eens naar moeten kijken.

Zaterdagochtend haal ik op verzoek wat kleding op, geschonken door Weijerink Lingerie. Met een grote tas vol bh's en damesondergoed en één herenpyama ga ik richting de Fakkel. 

Als ik de spullen bij de juiste persoon heb afgeleverd klopt iemand me op mijn schouder. Het is meneer 24. Hij laat de binnenkant van zijn mond zien, de plek waar eerst vier kiezen zaten. Hij maakt me duidelijk dat hij geen pijn meer heeft en goed kon slapen afgelopen nacht. Geweldig. We staan een tijdje handen te schudden  en veelzeggend te zwijgen.

Voor dat ik weg ga kijk ik nog even die grote zaal in of ik toch nog gelukzoekers zie. Of terroristen. Ik kan ze niet ontdekken.