Facetroep        

Je kon erop wachten. Gedoe met facebook. Het platform heeft jarenlang teveel persoonlijke gegevens van gebruikers opgeslagen en deze niet goed afgeschermd. Nu blijkt dat bedrijven bij deze gegevens konden en hebben gebruikt voor hun campagnes.Jeetje zeg…

Maar het ging nog veel verder. Met wat handigheid kon je via facebook zo de telefoonlijst van de buurvrouw uitlezen. Maar ook wat haar ‘geheime’ interesses waren en welke filmpjes ze ooit had bekeken. Ja, het werd allemaal bewaard in het grote digitale geheugen van het internet.

Ik had het wel verwacht. Je kon praktisch geen app meer downloaden of er kwam een melding in je scherm met de vraag je alles wilde delen met Facebook. We hebben dus zelf toestemming gegeven. Maar oh, wat zijn we boos over dat onvoldoende beschermen van onze gegevens. Op het nieuws hoorde ik dat een recordaantal mensen hun account heeft verwijderd of dat nog wil gaan doen. Het lijkt wel alsof iedereen collectief wakker is geworden. Eindelijk…

Ik ben er eerlijk gezegd niet zo rouwig om. Steeds vaker bedenk ik dat mensen ongelukkig worden als ze meerdere keren per dag hun facebook checken en dan concluderen dat hun 624 ‘vrienden’ een leuker leven leiden dan hen. Misschien vertel ik je niets nieuws, maar trap er niet in! Facebook is ons uithangbord geworden waar we voornamelijk reclame opzetten voor èn over onszelf. Een soort van tentoonstelling over wie je bent of vaker nog, over wie je graag zou willen zijn.

Dat laatste snap ik nog, maar waar ik mij nog meer aan erger is hoe gemakkelijk mensen hun ongezouten mening op facebook plaatsen. Zonder enige gêne of schroom wordt ongevraagd commentaar geleverd. Hoppa, zo getypt en hart gelucht. Ik leerde gisteren van een bepuiste puber dat we dit soort mensen ‘haters’ noemen. Mensen die digitaal commentaar leveren zonder stil te staan bij de gevoelens van een ander. Tja, wat moet ik erover zeggen. Haters genoeg in Losser….

Ik bedacht vandaag dat Facebook daarom een beetje het nieuwe autorijden is. Al jaren blijkt uit verschillende onderzoeken dat mensen in de auto sneller onbeschoft gedrag laten zien. Zitten in een auto geeft een soort van anonimiteit, waardoor je sneller in je neus pulkt, de ander uitscheld of de vinger geeft. Die anonimiteit plak je ook op andere bestuurders, omdat je ze minder goed ziet. Daardoor ‘onmenselijk’ je sneller die ander en voel je minder respect.

En zo zie ik facebook ook een beetje. Het geeft mensen een vals gevoel van anonimiteit, waardoor mensen minder stilstaan bij wat ze aanrichten met hun digitale commentaar. En dat is naast onbeschoft, ook dom. Want ook commentaar wordt bewaard op het collectieve geheugen van het web en kan dus teruggevonden worden door mensen die zich een beeld over je willen vormen. Een werkgever bijvoorbeeld.

Ik verwonder mij daarom nog steeds over het feit dat zo weinig mensen zich bewust zijn van de digitale sporen die ze achterlaten. We moeten, denk ik, allemaal weer op rijles.

afbeelding van Gerben Keujer

Door: Gerben Keujer

Gerben Keujer (1979) is psycholoog en voert praktijk in de gemeente Losser.   Naast het maken van muziek verwondert hij zich over "van alles en nog wat”. Hij blogt daarover in Hallo Losser.