Eigen kracht of eigen onmacht?

Het klinkt goed, iemand in zijn eigen kracht zetten. Maar wat betekent het in de praktijk? Dat we iemand zover krijgen dat hij op eigen kracht zaken oplost, iets doet of juist niet (meer) doet, oplossingen zoekt. Er zullen mensen zijn die dat kunnen. Maar in plaats van eigen kracht is er ook vaak sprake van eigen onmacht. Onmacht om je te ontworstelen aan het milieu waar je in zit. Onmacht om uit de uitkering te komen. Onmacht om uit de schulden te komen. Onmacht om uit eigen kracht uit het dal te komen. Zelfs onmacht om hulp te zoeken.

Snel oordelen

We zijn zo snel in oordelen, in veroordelen. Hij is te lui om te werken. Zij stelt zich aan. Hij wil niet beter. Zij wil niet leren. Het is zijn verdiende loon. En er zíjn ook mensen die wel heel snel de hand ophouden, die er wel heel snel de brui aangeven, wel heel gemakkelijk bij de pakken neer gaan zitten. En ik ben niet van “pamperen”. Dat brengt niets. Je mag best duidelijk aangeven wat je van iemand verwacht. En misbruik maken van uitkeringen vind ik al helemaal uit den boze en moet hard aangepakt worden. Want het gaat ten koste van degenen die het echt nodig hebben.

Maar vaak is het verhaal niet zo zwart-wit als je in eerste instantie denkt. Armoede is vaak erfelijk. Dat klinkt vreemd. Maar ben je in een bepaald milieu opgegroeid, dan is het lastig je daar aan te ontworstelen. Ook krijg je veel als erfenis in je genen mee. Verslaving -aan wat dan ook- is deels vaak ook erfelijk bepaald. Niet iedereen staat dan zo krachtig in de schoenen om er niet aan toe te geven.  Maar ook is het niet iedereen gegeven goed te kunnen lezen en schrijven of goed te kunnen leren.  

En soms heb je simpelweg heel veel pech in het leven.

Te snel staan we met ons oordeel klaar. Ook ík maak me daar wel eens schuldig aan. Maar als je open blijft staan voor die ander, luistert, je inleeft in de situatie, de voorgeschiedenis hoort, het verhaal erachter….. Als je écht luistert, dan weet je dat eigen kracht vaak eigen onmacht is.