Na de bevrijding

Ze werkte in de oorlog in Gronau in de textiel zoals ik al heb aangegeven. Ze was slank, jong en ging op de fiets naar Gronau. Als ze terugkwam fietsen van haar werk was ze dik en onooglijk, zoals ze zelf altijd zei. Ze kon met haar benen de trappers nauwelijks rond krijgen. Ze hadden haar ingezwachteld in meters stof, die in Nederland in die tijd erg gewenst was om kleding van te maken. Ze is tijdens dit soort grenspassages nooit aangehouden. Zelf had ze het vermoeden dat de commiezen een oogje dicht knepen als ze er aan kwam fietsen.

Bruidsboeket

In die tijd, vlak na de bevrijding, was alles schaars. In Gronau was nauwelijks voedsel en leden de mensen honger. In Overdinkel waren alledaagse spullen voor de huishouding nagenoeg niet voorhanden. Het huwelijk van mijn ouders, werd bespoedigd door de speling der natuur. Spoed was geboden. Er was geen trouwjurk en er waren ook geen trouwschoenen. Een trouwjurk en de schoenen werden geleend. De trouwjurk was vervaardigd voor een vrouw met een heel andere lengte dan die van mijn moeder. Op de trouwfoto is duidelijk te zien dat de jurk behoorlijk te kort was. In die tijd waren er ook nauwelijks bloemen voorhanden voor het o zo noodzakelijke bruidsboeket voor de bruid. Op de foto lijkt het of het boeket is samengesteld uit anjers. Om het geheel wat op te leuken zijn vrienden en vriendinnen het veld ingegaan en hebben bloemen van de stekelige meidoorn geplukt. Mijn vader werd in een pak gehesen en de rit naar het gemeentehuis in Losser kon beginnen.

Dinkelbrug onklaar

Er was iemand die een koetsje had en wel wilde rijden. Echter de rit moest via de Glane gaan want de brug tussen Overdinkel en Losser was vanwege oorlogshandelingen onklaar. De bruidsmeisje waren Riekie Leeuw en Dientje Hulzinga. Later tantes van mij. ’s Avonds was er een groot feest bij het ouderlijk huis van mijn moeder in Overdinkel. Dat huis stond aan de Hoofdstraat in Overdinkel waar nu de toegang naar het Kulturhus is. De familie had voor hapjes gezorgd en drank was er voldoende voorhanden. De vader van mijn moeder, mijn opa Johannes Ekkelboom, was immers smokkelaar. Op een stoep naast het huis, werd ’s avonds de “Hokey Pokey” gedanst. Met soldaten van de bevrijders. Mijn moeder kon toen niet vermoeden dat haar vader ongeveer twee jaar later werd doodgeschoten bij het smokkelen. Ook kon ze toen niet vermoeden dat haar echtgenote twee jaar later als dienstplichtig militair naar Indië moest en ze hem drie jaar moest missen.

Blog Sietse Smit