Weekenddienst

Ongeveer één keer per maand heb ik weekenddienst. Zaterdag jongstleden was het weer zover. Van acht uur 's morgens tot vijf uur 's avonds op de Huisartsenpost in Oldenzaal. De post is gelegen aan de achterzijde van het voormalige ziekenhuis Oldenzaal, het vroegere “Heil der Kranken”. Samen met een andere huisarts uit het verzorgingsgebied van de post, die loopt van de Glane in het zuiden naar Fleringen in het noordoosten.

Een visite

We spreken onderling af wie van ons begint met het afleggen van de huisbezoeken (in ons jargon “een visite”) en dat ben ik vanmorgen. Al snel volgt het eerste spoedgeval. Bij een hotel aan de Bentheimerstraat tussen Oldenzaal en de Lutte, ligt een hoogbejaarde mevrouw van 89 jaar vanaf het midden van de nacht op de grond. Veel pijn in haar rechter heup en ze kan niet meer opstaan. Ze ligt er inmiddels zo’n vier uur! Haar dochter heeft haar gevonden. Ze was samen met haar man en hoogbejaarde moeder een lang paasweekend in het hotel. Gisterenavond gekomen en nu dit.  

De assistente aan de telefoon laat er een ambulance naar toe gaan. Mogelijk een gebroken heup mogelijk onderkoeld, voldoende reden om er direct een ambulance op af te sturen. Al snel meldt zich de ambulance broeder dat het allemaal mee lijkt te vallen, geen gebroken heup en ze kan nog zelf lopen. De ambulance broeder wil met mij overleggen. Ik spreek af dat ik er nu naar toe rijd om de situatie te bekijken en eventueel verder te vervolgen. Samen met de huisartsen- chauffeur, die eerste hulp spullen mee naar binnen neemt, komen we de hotelkamer binnen. De ambulance is er nog.

Verlegen situatie

De lucht in de kamer staat stijf van de urine geur, mogelijk ook nog vermengt met ontlasting geur. De chauffeur vindt het erg onaangenaam en gaat bellen op de gang. De dochter van de hoogbejaarde vrouw en haar man staan er wat verlegen bij. Ze komen uit Hannover en zijn het weekend nu in Twente. Moeder hoeft niet naar het ziekenhuis, dat is wel duidelijk. Ze ligt nu in bed met nog redelijk veel pijn. “Dan gaan we zo maar weer naar huis dokter.” zegt de man. Misschien is dat niet nodig, antwoord ik. De blessure lijkt mee te vallen, er zijn geen grote bijkomende lichamelijke problemen.

Ik geef het telefoonnummer van de huisartsenpost aan hem met het verzoek om het begin van de middag nog even te bellen en de toestand van zijn schoonmoeder door te geven. We vertrekken weer, mijn chauffeur en ik en op de weg naar onze volgende visite bespreken we de situatie. De chauffeur vertelt dat ze vrijwel wekelijks in een hotel in Noord Oost Twente komen voor medische assistentie. Vooral Ootmarsum is erg populair. Er is zelfs een hotel in Ootmarsum waarvan de hal vol staat met rollators, want de hotelbezoekers zijn vrijwel allemaal bejaard. Met auto’s en bussen worden ze gebracht. Vaak met zijn tweeën en soms alleen of alleen slapend zoals de hoogbejaarde moeder.

Personen alarmering

Wat zou het toch mooi zijn als er dan, voor die alleen slapende, vaak hoogbejaarde mensen, een personen alarmering zou bestaan. Die is er nu in de hotels niet, maar het lijkt me niet moeilijk om dat te realiseren. En dan natuurlijk daarmee adverteren, bedenkt mijn chauffeur. “Prachtig gelegen hotel in Twente, met personenalarmering” Misschien niet heel erg wervend maar wel praktisch.

Het had die hoogbejaarde dame een bizarre nacht bespaard. Om één uur s middags belt de schoonzoon van mevrouw: “Moeder heeft een paar uur geslapen, het gaat goed, nog wel wat pijn, maar verder oké” Ze hebben besloten te blijven.